Stephen Sayadian

Την δεκαετία του 70, ταινίες όπως το Deep Throat και το Behind The Green Door, έβαλαν το σκληρό πορνό στα mainstream cinema και άνοιξαν τον δρόμο για (ψευδο)αρτιστίκ ταινίες όπως το Devil In Miss Jones κ.α. Υπήρχαν όμως και κάτι προχωρημένοι-καμένοι τύποι που αποφάσισαν να το πάνε πιο μακρυά. Ένας από αυτούς ήταν ο Stephen Sayadian, o οποίος βρίσκεται πίσω από τις πιο ενδιαφέρουσες τσόντες που έχουν γυριστεί ποτέ. Πέρα από το καυτό και πολλές φορές βρώμικο σεξ, αυτό που απασχολούσε τον Sayadian ήταν η υπόθεση (yes!) και η αισθητική (yes-yes-yes!!!).

Η πρώτη του απόπειρα ήταν στο σενάριο, με την ταινία Nightdreams(1981) , ένα κατεστραμένο ψυχεδελικό πορνό τρόμου, με πρωταγωνίστριες τις Dorothy LeMay και Loni Sanders και σκηνοθετημένο από τον Francis Delia (ο οποίος αργότερα ασχολήθηκε με μουσικά videoclip γνωστών καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων και του Weird Al Yankovic). H υπόθεση ήθελε ένα ζευγάρι παρανοικών επιστημόνων να κάνει πειράματα με ηλεκτροσόκ σε μια άτυχη κοπέλα, για να της προκαλέσει ερωτικά όνειρα και να την μετατρέψει σε ερωτικό τους σκλάβο. Σκοτεινή και σουρεάλ αισθητική και μπόλικο σεξ!

Την επόμενη χρονιά υπογράφει την σκηνοθεσία (με το ψευδώνυμο Rinse Dream) και το σενάριο του θρυλικού Cafe Flesh(1982), πανέμορφο εικαστικά sci-fi πορνό με cult απήχηση, που άνετα στέκεται δίπλα σε διαμάντια του είδους όπως τα Blade Runner, Liquid Sky κ.α. Το περίπλοκο σενάριο συνυπογράφει ο γνωστός συγγραφέας Jerry Stahl(με ψευδώνυμο και αυτός), του οποίου το αυτοβιογραφικό βιβλίο έχει γίνει ταινία με τον Ben Stiller(Pernament Midnight). Σε ένα όχι τόσο μακρυνό μετα-αποκαλυπτικό(sic) μέλλον οι άνθρωποι έχουν χωριστεί σε δύο είδη, τους Sex Negatives, οι οποίοι αποτελούν το 99% του πληθυσμού και τους Sex Positives. Oι negatives έχουν χάσει την φυσική τους ικανότητα να κάνουν έρωτα και έτσι πηγαίνουν στο Cafe Flesh για να παρακολουθήσουν τους positives, οί οποίοι εξαναγκαζονται να δίνουν hardcore ερωτικές παραστάσεις προς ικανοποίηση των πρώτων. Στο ενδιάμεσο βρίσκεται η Lana (Michelle Bauer a.k.a. Pia Snow), η οποία ανήκει στους κύκλους των negatives, αλλά συνειδητοποιεί ότι είναι positive (πολύ Philip K. Dick εκ μέρους της). Ακολούθησαν 2 απαράδεκτες συνέχειες, που ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση, απλά εκμεταλεύτηκαν την cult απήχηση της ταινίας.

Το (βρώμικο) 89 ο Sayadian αποφάσισε να κάνει μία mainstream (λέμε τώρα) non-explicit ταινία, το Dr. Calligari(πάλι με τον Jerry Stahl συνσεναριογράφο). Είναι κατα κάποιον τρόπο η συνέχεια(!) της ορίτζιναλ κλασσικής ταινίας. Η εγγονή του Dr. Calligari είναι μια επιτυχημένη ψυχίατρος η οποία χρησιμοποιεί κάποιες παράδοξες μεθόδους θεραπείας...Η υπόθεση δεν περιγράφεται και ολόκληρη η ταινία μοίαζει να είναι βγαλμένη από τα πιο παρδαλά όνειρα του John Waters(η Divine θα ήταν η ιδανικότερη επιλογη για τον ομώνυμο ρόλο, αν και η Madeleine Reynal είναι καταπληκτική). Trash και εξπρεσιονισμος (80s style) και σουρεαλιστικοί διάλογοι και καταστάσεις.

Τελευταία αξιομνημόνευτη προσθήκη στην βραχεία φιλμογραφία του Stephen Sayadian είναι το Party Doll A-G0 G0! , ένα πορνό-tribute στο στυλ των 60s με γκόμενες να χορεύουν ροκ εν ρολ και να πετάνε κλισέ ατάκες της εποχης.

Kommando 6

H Βeta Evers είναι μια γερμανίδα μουσικός που παίζει ζόρικη dark electro. Έχει δημιουργήσει ένα βινυλιοφετιχοστικό label (Kommando 6), το οποίο έκανε τον κύκλο του και έκλεισε, αφού πρώτα έβγαλε στην αγορά μερικά διαμάντια του είδους, σε περιοσμένα αντίτυπα και πάντα σε βινύλιο.

Η παρέα της Kommando 6 κυκλοφορούσε που και που κάποια promo video clip, με άψογη dark αισθητική που θύμιζε τις καλύτερες δουλειές των David Lynch, Takashi Miike κ.α.

Απολαύστε καΐλα :

MANASYt - larkhill detention center

MANASYt & BETA EVERS - "Play Bizzare"

Beta Evers - "Foreign Control"

SAM LOWRY - Uncle Scam

The Invasion Of The Manjavinoids

Πουλάω το παρακάτω σενάριο για ταινία. Έχει προδιαγραφές ψυχροπολεμικού B-Movie. Είναι γελοίο το στόρυ, αλλά πρόκειται για αλληγορία...

THE MAIN IDEA

Εξωγήινα καπέλα (είναι φτηνό το εφέ), που ουσιαστικά πρόκειται για εξωγήινα όντα ( τα Manjavinoids , τα πιο τρομερά πλάσματα στο σύμπαν, τρώνε τα πάντα ) , ταλαιπωρούν μια πολυτεχνειακή κοινότητα . Γίνονται φόνοι , διαμελισμοί και πολλά άλλα αηδιαστικά ! Μερικοί φοιτητές και κάποιοι καθηγητές προσπαθούν να τα αντικρούσουν .

--------------

Ένας αλητάκος μπεκρής φοιτητής τρεκλίζει σε έναν έρημο δρόμο . Περπατάει αργά και μεθυσμένα κρατώντας ένα μπουκάλι και ένα χοντρό πράσινο βιβλίο (εκδόσεις Τζιόλα). Kάθεται σε μια γωνιά και σκίζει τις σελίδες του βιβλίου για να ανάψει φωτιά . Ξαφνικά ένα καπέλο προσγειώνεται μπροστά του . Το σηκώνει , το κοιτάει και το φοράει . Αρχίζει να νιώθει σπασμούς σε όλο του το σώμα! Ζουμ στα μάτια αλά Λεόνε . . . ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ !

ΠΕΦΤΕΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ

ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΑΡΑΤΑΤΑΑΑΜMAIN

CHARACTERS :

- Ο Ήρωας μας : Δυναμικός , παλικάρι και όμορφος

- Η Γκόμενα του : Φοβερή γυναικάρα που τσιρίζει συνέχεια

- Μπόλικοι φοιτητές για ξεπάστρεμα

- Ο αστυνόμος Γκέκαμ : σοφός και άσσος στο σημάδι , αλλά μόνο με κλειστά τα μάτια

- Ο Δόκτωρ Χερ Προβατάκος : Γερμανοτραφής Επιστήμων

- Ο Δήμαρχος Καβατζάς : Ακριβοδίκαιος αλλά Ζόρικος

Υποσημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις αποτελεί σύμπτωση(χεχε).

Γρανίτα από λεμόνι Νο4 και άλλα φαιδρά

Ο Johnny Faux όταν υπηρετούσε κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 80

(οποιαδήποτε ομοιότητα με τον Πάνο Σουπιάδη είναι εντελώς συμπτωματική).

Ο Johnny Faux όταν υπηρετούσε στο Ισραήλ.

Ο Johnny Faux όταν υπηρετούσε στο Βιετνάμ (στο βάθος μπορείτε να διακρίνετε τις παλιοσειρές να παίζουν pro).

Johnny Faux όταν πήγε εθελοντής στην Κορέα.

***Με την πρώτη ευκαιρία το Guerilla Cinema θα επιστρέψει στις οθόνες σας.***

Κινηματογραφικά Trivia για ελληνικές ταινίες που δεν θα βρείτε στο imdb

• 
  
  O Π. Βούλγαρης στην μικρού μήκους ταινία του "Ο Κλέφτης", όπου ερμήνευε τον ομώνυμο ρόλο, βάσισε τον χαρακτήρα του αστυφύλακα(Α.Δαμιανός) στον πατέρα του, που ήταν στην πραγματικότητα αστυφύλακας.


• 
  
  Ο Θ. Αγγελόπουλος, για την ταινία "Μελισσοκόμος" έβαλε την Νάντια Μουρούζη να κάνει πλαστική στο στήθος, έτσι ώστε να μοιάζουν οι μαστοί της με λωτούς.


• 
  
  Ο Σ.Τορνές χαρακτήρισε την ταινία του "Μπαλαμός" φαντασιακό ρεπορτάζ.


• 
  
  Η Μισέλ Βάλεϋ δεν κέρδισε το βραβείο 1ου γυναικείου ρόλου για την ταινία του Ν.Νικολαίδη "Πρωινή Περίπολος", γιατί δεν είχε ελληνική υπηκοότητα.


• 
  
  Ο Όμηρος Ευστρατιάδης αντιμετώπισε προβλήματα με την λογοκρισία για την ταινία του "Αγόρια στην πορνεία"(84) και αναγκάστηκε να αφαιρέσει μια σκηνή στην οποία παρουσίαζε έναν ανώτατο δικαστικό ως ομοφυλόφιλο.


• 
  
  Η ταινία "Λαλάκης ο Εισαγώμενος", με τον Νίκο Παπαναστασίου, έκοψε 194.711 εισιτήρια την κινηματογραφική περίοδο 84-85.


• 
  
  Ο Μηνάς Χατζησάββας έπαιξε δύο φορες τον ρόλο του αστυνομικού που διαπραγματεύτηκε με τον λεφωρειοπειρατή, μία στον "Όμηρο" του Κ. Γιάνναρη και μία στην τηλεοπτική σειρά του Alpha "Κόκκινος Κύκλος" (ως αστυνόμος Χαρίτος, άμεση αναφορά στο λογοτεχνικό δημιούργημα του Π. Μάρκαρη, που ιστορίες του έχουν γίνει σήριαλ (Νυχτερινό Δελτίο, Άμυνα Ζώνης) στην κρατική τηλεόραση με πρωταγωνιστή τον Μηνά Χατζησάββα!).


• 
  
  Ο Αλέξης Μπίστικας σκηνοθέτησε μεγάλο μέρος της μοναδικής μεγάλου μήκους ταινίας του "Το Χάραμα"(94) , από το κρεβάτι του στο νοσοκομείο, όπου είχε καταλήξει κατάκοπος λόγω της ασθένειας του.


• 
  
  Μετά την προβολή της ταινίας του "Νοκ Αουτ" στο 28ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο σκηνοθέτης Παύλος Τάσιος άρχισε να κυνηγάει με ένα σπασμένο μπουκάλι το Αλέξη Δερμετζόγλου για την κακή κριτική που του έκανε.


• 
  
  Ο Κ. Μανουσσάκης στην ταινία του "Προδοσία"(64) εξαναγκαστηκε από τους παραγωγούς του να προσθέσει στο μοντάζ εμβόλιμες σκηνες από γερμανικά ναζιστικά επίκαιρα της εποχής του πολέμου. Παρ'όλα αυτά η ταινία ταξίδεψε στο φεστιβάλ Καννών, όπου η Ροζίτα Σώκου για να γλιτώσει τον Μανουσσάκη από το κράξιμο των ξένων δημοσιογράφων, είπε ότι την ταινία την βλέπουμε από την οπτική γωνία του γερμανού αξιοματικού των ναζί(Π.Φυσσούν).


• 
  
  Η Φρίντα Λιάπα κατηγορήθηκε αγρίως από τα Μ.Μ.Ε. της εποχής, για σαδιστικές μεθόδους εις βάρους του βρέφους που κλαίει στην σκηνή του φόνου στην ταινία "Τα Χρόνια Της Μεγάλης Ζέστης"(92). Κάτι παρόμοιο επαναλήφθηκε ως "μεσημεριανή" φάρσα με την Όλγα Μαλέα και την ταινία της "Λουκουμάδες Με Μέλι" (στην σκηνή με τον Χαϊκάλη και το αγοράκι).


• 
  
  Στην ταινία "Παπατρέχας", την στιγμή που ο Θ. Βέγγος κρέμεται από ένα σχοινί από την ταράτσα για μια σκηνή, στην πραγματικότητα τον περιμένανε από κάτω οι δοσάδες της Kodak για να εισπράξουν τα λεφτά που τους χρωστούσε.

Αν μπορείτε να συνεισφέρεται και σεις με κάποια ελληνικά κινηματογραφικά trivia μην διστάσετε να το κάνετε. Επίσης, δεκτές και οι διορθώσεις/επισημάνσεις.

Richard Kern prt2

O Richard Kern, εκτός από κινηματογραφιστής και ρεμάλι (δες παρακάτω post), είναι πολύ γνωστός για την δουλέιά του σαν φωτογράφους (η κυριότερη ενασχόληση του τα τελευταία 10 χρονια). Στην αρχή πόζαραν γι'αυτόν οι φίλοι του, αλλά αργότερα, όταν έγινε γνωστός και πέριζήτητος, άρχισε να βγάζει φωτογραφίες πολύ γνωστών μουσικών και άλλων καλλιτεχνών (Marilyn Manson, Nick Cave, GG Alin, Lydia Lunch και πολλοί άλλοι).

Γνωστότερος έγινε για της πιο προχωρημένες και kinky φωτογραφίες, οι οποίες φλερτάρουν ανοιχτά με την πορνογραφία (άλλωστε έει δουλέψει και για τον Larry Flint). Πέρα από όλα αυτά, ο Richard Kern σκηνοθέτησε και κάποια videoclip φίλων του, όπως οι Sonic Youth, oι King Missile και o Marilyn Manson.

Sonic Youth - Death Valley 69

King Missile - Detachable Penis

Marilyn Manson - Lunchbox

Richard Kern prt1

O Richard Kern πρωτοπερπάτησε στους βρώμικους και κακόφημους δρόμους του East Village της Νέας Υόρκης στα τέλη τις δεκαετίας 70. Εκεί συνάντησε διάφορα άλλα γραφικά underground φρικιά-καλλιτέχνες, όπως η Lung Leg, η Lydia Lunch, o J.G. Thirlwell(a.k.a. Foetus), oι Sonic Youth και φυσικά ο κινηματογραφιστής Nick Zedd. Όλοι αυτοί (και πολλοί άλλοί περίεργοι τύποι και τύπισες χωρίς επώνυμο) δημιούργησαν στα τέλη του 70/αρχές 80 το λεγόμενο No Wave κίνημα. Αυτή η νέα ακραία βλασφημη punk ιδεολογία/αισθητική επεκτείνονταν σε μουσική, fanzines και φυσικά ταινίες, γενικά σε κάθε είδους μορφή τέχνης. Το πρόσφατο ντοκυμαντέρ Llik Your Idols περιγράφει την γέννηση και την ιστορία του(το kiil your idols είναι μια άλλη ταινία).

Ο Richard Κern μαζί με τον Nick Zedd πρωτοστάτησαν στο πεδίο της οπτικοποίησης της αισθητικής του κινήματος, υπογράφοντας μάλιστα το μανιφέστο αυτού που ονόμασαν Cinema of Transgression, το οποίο (μανιφέστο) ακολούθησαν αρκετοί σύγχρονοι και μεταγενέστεροι κινηματογραφιστές. Δημιούργησαν ένα χειροποίητο no budget σινεμά, ταγμένο στην καταστρατήγηση κάθε είδους ηθικής και ταμπού. Οι ταινίες τους δεν ξεπερνούσαν ποτέ το μισάρωρο και περιείχαν πάντοτε βίαιες και πορνογραφικές σκηνές.

Στις θρυλικότερες κινηματογραφικές στιγμές του Richard Kern συγκαταλέγονται το Fingered, με πρωταγωνίστρια και σεναριογράφο την Lydia Lunch(η οποία τα δίνει όλα) και το Thurst In Me, με συνσκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Nick Zedd. Έχει γυρίσει πολλές μικρού μηκους(όλες με καταπληκτική μουσική από καλλιτέχνες όπως οι Sonic Youth, o Thurston Moore, Foetus, Dream Syndicate κ.α) και μπορείτε να τις βρείτε εύκολα όλες συγκεντρωμένες σε ένα dvd.

You Killed Me First

Η πρώτη επίσημη μικρού μήκους του R.Kern με πρωταφωνίστρια την θρυλική perfomer Lung Leg. Οι Sonic Youth χρησιμοποίησαν ένα καρέ από την ταινία στο εξώφυλλο του EVOL.

Thrust In Me

O Nick Zedd σε διπλό ρόλο...

Stray Dogs

Πρωταγωνιστεί ο underground σκηνοθέτης David Wojnarowicz

R.I.P.

Ο απολογισμός του πρώτου μήνα του νέου έτους είναι θα λέγαμε τραγικός. Σάλο έχει προκαλέσει ο θάνατος του Heath Ledger, ο οποίος πέθανε νέος και ωραίος. Αλλά το Guerilla Cinema θρηνεί (κυρίως) για την Maila Nurmi, γνωστότερη ως Vampira, η οποία εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 10 του γενάρη (γριά αλλά όμορφη και γοητευτική στα 86 της).

Η Maila γεννήθηκε το 1921 στην φινλανδία, αλλά γρήγορα μετανάστευσαν οικογενειακός στο αμέρικα, όπου στα 17 ξεκίνησε την κινηματογραφική της καριέρα. Κάποια στιγμή την ανακάλυψε ο μεγάλος δάσκαλος Howard Hawks, ο οποίος διέκρινε στο σκανδιναβικό απόκοσμο ταπεραμέντο της την στόφα μιας εκολαπτόμενης Lauren Bacall. Αλλά το χόλυγουντ δεν την χώνεψε ποτέ, ειδικά οι μεγάλες σταρ, οι οποίες δεν την ήθελαν δίπλα τους, μήπως και τους κλέψει την παράσταση.

Η επιτυχία ήρθε μέσω της νεότευκτης τηλεόρασης, όπου στις αρχές του 50 δημιούργησε την cult persona Vampira. Ντυμένη στα σέξυ μαύρα, με ένα απύθμενο ντεκολτέ, παρουσίαζε σάπιες ταινίες τρόμου και φαντασίας, οι οποίες έθρεψαν μια ολόκληρη γενιά. Η παρακμή βεβαίως δεν άργησε να έρθει και, άνεργη πλέον, κατέληξε να παίξει στο Plan 9 from outer space του Ed Wood, το οποίο θεώρησε επαγγελματική αυτόκτονία (άσχετο αν σήμερα η ταινία αυτή αποτελεί must για τους μερακλήδες σινεφίλ).

Αργότερα, κατά την διάρκει της δεκαετίας 80, ήρθε και πάλι στο προσκήνιο όταν μήνυσε, για κάτι εκατομύρια δολλάρια, την Cassandra Peterson, κατηγορόντας την (δικαίως) ότι της έκλεψε την εικόνα της στην περσόνα της Elvira, δυστυχώς όμως έχασε.

Μαζί της ασχολήθηκε, εμμέσως, ο Τιμ Μπάρτον, στην ταινία που γύρισε για τον Εντ Γουντ (κορυφαία στιγμή και του Μπάρτον και του Τζόνυ Ντεπ). Εμφανίζεται σαν δευτερέυον ρόλος, τον οποίο ενσαρκώνει η τότε γυναίκα του Μπάρτον, η Λίζα Μαρί (είμαι 100% σίγουρος ότι έπαιρνε το κουστούμι στο σπίτι...).

Για όλους τους παραπάνω λόγους θα την έχουμε στην καρδιά μας για πάντα.

Helen Slater

Την περασμένη εβδομάδα είδα για μια ακόμη φορά (σε μεταμεσονύχτια προβολή στο Mega) τo Τhe Legend Of Billie Jean και ξαναθυμήθηκα τόν παιδικό μου έρωτα, την Helen Slater κι επειδή έχω όρεξη για λίγη 8ο's ανεμελιά θα κάνω ένα μίνι αφιέρωμα.

Γενήθηκε ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη του 63 στο Long Island της Νέας Υόρκης και από μικρή έδειξε την κλίση της προς την υποκριτική τέχνη, λαμβάνοντας μέρος σε παιδικές εκπομπές και παιδικές παραστάσεις. Το πέρασμά της στον κινηματογράφο έγινε με την ταινία Supergirl, ενσαρκώνοντας τον ομόνυμο ρόλο(από νωρίς στα βαθιά). Η Ηelen αμέσως απέδειξε πόσο επαγγελματίας είναι καθώς έκανε αρκετές θυσίες για να παίξει τον ρόλο (πήρε κιλά και έκανε εξαντλητική γυμναστική) και μάλιστα έκανε μόνη της κάποια από τα stunts. H ταινία πλέον βλέπεται σαν μια τελείως camp εϊτίλα και έχει την πλάκα της (διάλογοι τραβηγμένοι απο τα μαλλιά και μια απολαυστικά υστερικιά Faye Dunaway στον ρόλο της κακιάς μάγισας).

Στην επόμενη ταινίας της, Τhe Legend Of Billie Jean, παίζει μια δυναμική έφηβη, την Billie Jean, η οποία μπλέκεται άδικα σε μια άσχημη κατάσταση και αναγκάζεται να φυγαδευτεί μαζί με τον αδερφό της (τον Christian Slater που είναι και στην πραγματικότητα αδεφός της) και δυο φίλες της (η μια από αυτές είναι η συμπαθητική Υerdley Smith, κατά κόσμον Lisa Simpson). Στον δρόμο της μπλέκονται η αστυνομία, ο γιος του γερουσιαστή και τα μίντια, τα οποία την ηρωποιούν στα μάτια της νεολαίας, μετατρέποντάς την σε σύμβολο(κάτι σαν σύγχρονη Jean d'arc). Η ταινία είναι ένα τυπικό χαζοteen movie με καρδιά και μήνυμα και βλέπεται ευχάριστα(ειδικά στις 4 τα ξημερώματα).

τα αδερφια Slater σε μια αποθέωση της αμερικάνικης white trash ραθυμίας

Εκτός από αυτές τις δύο πολύ επιτυχημένες ταινίες, η Helen Slater δεν έχει να επιδείξει τίποτα εξίσου επιτυχημένο. Αρκέστηκε σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες μεγάλων στούντιο και σε περάσματα από τηλεοπτικές σειρές. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν περίσσευε και γι'αυτήν μια θέση στο χολυγουντιανό σταρ σύστεμ. Όχι τίποτα άλλο, μας έμεινε και αμανάτι ο αδερφός της...

Darkbeat - An Electro World Voyage

To post αυτό απευθύνεται στους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής κια όχι μόνο. Το Darkbeat: An Electro World Voyage είναι ένα υπερπλήρης ντοκυμανταίρ, που περιγράφει το παρελθόν, τo παρόν και το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής, μέσα από ιστορίες και συνεντεύξεις γνωστών dj και μουσικών παραγωγών του είδους. Φυσικά δεν λείπουν οι αναφορές σε ιερά τέρατα, όπως ο Man Parrish, ο Afrika Bambatta και οι Kraftwerk(θα ήταν αδύνατο να λείπουν.

Η σκηνοθέτις του ντοκυμανταίρ Iris B. Cegarra (βενεζουελοαμερικάνικης καταγωγής, πρόκειται για την τρίτη της ταινία, η ξανθούλα στην φωτό), μας μεταφέρει σε πολλές γωνιές της γης, σε μέρη όπου αυτή η μουσική σκηνή ανθεί (Η.Π.Α. U.K., Ολλανδία, Ιαπωνία, Γαλλία κ.λ.π.), αναζητώντας παράλληλα της ρίζες της electronica και τα κοινωνικά φαινόμενα που την περιστοιχίζουν. Πέρα από τις συνεντεύξεις και τις εξιστορήσεις, το οπτικό μέρος της ταινίας είναι καταπληκτικό, καθώς είναι διανθισμένο με φοβερά γραφικά και animation. Όσο για το ηχιτικό και μουσικό κομμάτι της μπορείτε να φανταστείτε...

Η ταινία έχει ταξιδέψει σε διάφορα κινηματογραφικά και μουσικά φεστιβάλ. Μακάρι να την δούμε κι εδω (το φεστιβάλ ντοκυμανταίρ Θεσσαλονίκης πλησιάζει), αλλιώς σε dvd, όταν κυκλοφορήσει. Βεβαίως υπάρχει πάντα και άλλος τρόπος για να φτάσει στα χέρια σου μια ταινία....

Bonus το βίντεο-κλιπ που σκηνοθέτησε η Iris B. Cegarra για το τραγούδι Hold Me So Tight της Sally Shapiro (μεγάλη ανακάλυψη της περυσινής χρονιάς).