Tura Satana

H Τura Satana είναι μια από τις πιο θρυλικές γυναικάρες που πέρασαν ποτέ από το λευκό πανί. Πέρα από την κινηματογραφική της περσόνα και η προσωπική της ζωή παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Πολλοί θρύλοι ζώνουν το πρόσωπό της...

Γεννήθηκε το 1935 στην Ιαπωνία και γρήγορα μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αμερική. Σε συνεντεύξεις της έχει αναφέρει ότι σε ηλικία 9 ετών έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού από 5 καθάρματα και αυτό την έκανε να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες. Έτσι σιγά-σιγά, λέει, με τα χρόνια τους βρήκε όλους και τους έσπασε στο ξύλο(!!!). Αργότερα ξεκίνησε το exotic dancing (τότε τα gogo-girls ήταν καλλιτέχνιδες, όχι πουτάνες έτσι) ανανεώνοντας και εμπλουτίζοντας με νέες κινήσεις αυτού του είδος τον χορό. Γρήγορα απέκτησε φήμη και άρχισε να κάνει διάφορα νούμερα σε νάιτ κλαμπ στο Λος Άντζελες και να εμφανίζεται σε ταινίες στο Χόλυγουντ. Εκεί γνωρίζεται με πολλούς καλλιτέχνες και συνάπτει ερωτικές σχέσεις με γνωστά ονόματα. Μεταξύ αυτών και ο Βασιλιάς, ο Έλβις και όπως ισχυρίζεται η Tura αυτή ήταν που του έμαθε τις χορευτικές του φιγούρες (ξέρετε τα σπασίματα τις λεκάνης κ.τ.λ.), ξεχάστε τα ψέματα του Forest Gump.

Και μετά, το ’65, έρχεται ο Russ Meyer και της δίνει τον ρόλο της Varla στο Faster Pussycat!KILL!KILL!, αγαπημένη ταινία του Tarantino(δες προηγούμενο post) και του John Waters(δες Divine). Και οι δύο αντέγραψαν ασυστόλως (ή αποτίσαν φόρο τιμης αν θέλετε), κυρίως όσων αφορά την ζωώδη θηλυκή δυναμικότητα που μόνο η Tura Satana μπορούσε να εκπέμψει. Η ερμηνεία της αυτή (και φυσικά η ίδια) έχει περάσει πλέον στην κινηματογραφική ιστορία. Από κει και πέρα έχει παίξει σε ελάχιστα φιλμ, με πιο γνωστό το The Astro-Zombies που θεωρείται cult (κυρίως λόγω της παρουσίας της, εννοείται).

Τέτοιες γυναίκες δεν ξαναβγαίνουν στο σινεμά (πείτε μου μία!), όσο και αν ψάχνει ο αγαπητός Tarantino, αν και αυτή η Zoe Bell (stuntwoman της Uma Thurman στο Kill Bill) ήταν αποκάλυψη στο Death Proof, της λείπει όμως το εκτόπισμα της Tura.

Death Proof

Επιστροφή στα post, μετά από καιρό λόγω summer job και (κυρίως) βαρεμάρας. Και τι καλύτερη αφορμή από την νέα ταινία του Q.T., που ομολογώ οτι είδα κάπως αργοπορημένα, μόλις προχθές. Μιλάμε για κινηματογραφική απόλαυση, όπως και κάθε άλλη του ταινία. Ανώτερη του Kill Bill, αλλά όχι και των υπόλοιπων δουλειών του (μην μιλήσει κανείς για το Jackie Brown, είναι ταινιάρα). Όλα όσα αγαπάμε και μισούμε στις ταινίες του είναι εδώ, υπερβολικά μεγενθυμένα. Ο Ταραντίνο φτάνει τις εμμονές του στα άκρα(τα κάτω). Η ταινία βρίθει αναφορών, όπως ήταν αναμενόμενο, αν και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα εντόπισε όλα (ας είναι καλά τα trivia στο imdb).

H ταινία χωρίζεται (πολύ έξυπνα) σε δύο μέρη, έτσι ο Ταραντίνο έχει την δυνατότητα να αυτοσαρκαστεί παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν μισογύνη στο πρώτο μέρος και σαν φεμινιστή στο δεύτερο. Εξηγούμαι: στο πρώτο μέρος οι γυναίκες παρουσιάζονται σαν ανεύθυνα και άμυαλα πορνίδια, τα οποία τιμωρούνται για την ακατάσχετη σεξουαλικότητά τους, που είναι έκδηλη σε κάθε πλάνο του πρώτου μέρους(για να μην μιλήσω για την σκηνή του lap-dance) και δεν σταματάει στις τρεις ηρωίδες, όλες οι γυναίκες παρουσιάζονται σαν ανόητα και αβοήθητα όντα (η χίπισσα, οι ασχετες γιαπωνεζούλες). Στο δεύτερο μέρος οι ηρωίδες είναι διαφορετικές (το Faster Pussycat!Kill!Kill! και η Tura Satana είναι η μόνιμη αναφορά, δες μαύρα γάντια και το κούρεμα της Rosario Dawson). Είναι δυναμικές και έξυπνες και καθόλου 'εύκολες', με εξαίρεση την Lee που κυκλοφορεί ντυμένη cheerleader (αν είναι δυματόν ρε Q.T., τόσο προφανές) και είναι η μόνη που αγνοείται η τύχη της μετά το τέλος της ταινίας.

Το πρώτο μέρος είναι περισσότερο διασκεδαστικό (για το μάτι και το αυτί). Αυτές οι μικρομαλακιούλες με τρέλαναν! Οι πιο προσεκτικοί σίγουρα θα παρατήρησαν (καθόλη την διάρκεια της σεκάνς στο μπαρ) διάφορα κινηματογραφικά λαθάκια, τα οποία εννοείτε ότι έγιναν εσκεμένα. Το ποτήρι που κρατούσε ο Kurt Russell όσο συζητούσε με την χίπισσα μία εμφανίζονταν μία εξαφανίζονταν από τα χέρια του, ανάλογα με την λήψη. Στην μια σκηνή ο Stuntman Mike φορούσε το (καταπληκτικό) μπουφάν του, στην άλλη όχι και ένα σωρό άλλοι αναχρονισμοί (και καλά λάθη στο μοντάζ).

Στο δεύτερο μέρος ο Ταραντίνο είναι, για πρώτη φορά, αυτοαναφορικός. Το κιτρινόμαυρο αυτοκίνητο, το ringtone, ο τρόπος που σκηνοθέτησε την συζήτηση στο εστιατόριο (αναφορά στο Reservoir Dogs), τα εξώφυλλα με το Marie Antoinette της Sofias και άλλα. Υπήρχε και αυτή η φοβερή σκηνή καταδίωξης όπου οι γκόμενες (chicks) κυνηγούσαν τον κακό (bad guy) ανάμεσα σε διάφορα σύγχρονα αυτοκίνητα, που φαίνονταν τόσο ξενέρωτα σε σύγκριση με τα δύο καταπληκτικά ρετρό αμάξια. Είναι ένα ξεκάθαρο κλείσιμο του ματιού, μας παραθέτει την άποψή του για το σύγχρονο σινεμά και το πόσο πιο διασκεδαστικές και cool είναι αυτές οι παλιές φθηνές ταινίες που τόσο αγαπάει.

Είναι γνωστό το παρασκήνιο πίσω από την ταινία, ήταν να βγει σαν double feature με το Planet Terror του Robert Rodriguez με το όνομα Grindhouse, αλλά τα μεγάλα αφεντικά της Miramax (μα πόσο ξύλο θέλουν αυτά τα αδέρφια Weinstein). Έτσι δεν θα δούμε ποτέ και τα faux-trailer που γυρίσαν οι Eli Roth, Rob Zombie κ.α., τα οποία θα παίζονταν στο ενδιάμεσο των δυο ταινιών. Δείτε τα εδώ: