R.I.P.

Ο απολογισμός του πρώτου μήνα του νέου έτους είναι θα λέγαμε τραγικός. Σάλο έχει προκαλέσει ο θάνατος του Heath Ledger, ο οποίος πέθανε νέος και ωραίος. Αλλά το Guerilla Cinema θρηνεί (κυρίως) για την Maila Nurmi, γνωστότερη ως Vampira, η οποία εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο στις 10 του γενάρη (γριά αλλά όμορφη και γοητευτική στα 86 της).

Η Maila γεννήθηκε το 1921 στην φινλανδία, αλλά γρήγορα μετανάστευσαν οικογενειακός στο αμέρικα, όπου στα 17 ξεκίνησε την κινηματογραφική της καριέρα. Κάποια στιγμή την ανακάλυψε ο μεγάλος δάσκαλος Howard Hawks, ο οποίος διέκρινε στο σκανδιναβικό απόκοσμο ταπεραμέντο της την στόφα μιας εκολαπτόμενης Lauren Bacall. Αλλά το χόλυγουντ δεν την χώνεψε ποτέ, ειδικά οι μεγάλες σταρ, οι οποίες δεν την ήθελαν δίπλα τους, μήπως και τους κλέψει την παράσταση.

Η επιτυχία ήρθε μέσω της νεότευκτης τηλεόρασης, όπου στις αρχές του 50 δημιούργησε την cult persona Vampira. Ντυμένη στα σέξυ μαύρα, με ένα απύθμενο ντεκολτέ, παρουσίαζε σάπιες ταινίες τρόμου και φαντασίας, οι οποίες έθρεψαν μια ολόκληρη γενιά. Η παρακμή βεβαίως δεν άργησε να έρθει και, άνεργη πλέον, κατέληξε να παίξει στο Plan 9 from outer space του Ed Wood, το οποίο θεώρησε επαγγελματική αυτόκτονία (άσχετο αν σήμερα η ταινία αυτή αποτελεί must για τους μερακλήδες σινεφίλ).

Αργότερα, κατά την διάρκει της δεκαετίας 80, ήρθε και πάλι στο προσκήνιο όταν μήνυσε, για κάτι εκατομύρια δολλάρια, την Cassandra Peterson, κατηγορόντας την (δικαίως) ότι της έκλεψε την εικόνα της στην περσόνα της Elvira, δυστυχώς όμως έχασε.

Μαζί της ασχολήθηκε, εμμέσως, ο Τιμ Μπάρτον, στην ταινία που γύρισε για τον Εντ Γουντ (κορυφαία στιγμή και του Μπάρτον και του Τζόνυ Ντεπ). Εμφανίζεται σαν δευτερέυον ρόλος, τον οποίο ενσαρκώνει η τότε γυναίκα του Μπάρτον, η Λίζα Μαρί (είμαι 100% σίγουρος ότι έπαιρνε το κουστούμι στο σπίτι...).

Για όλους τους παραπάνω λόγους θα την έχουμε στην καρδιά μας για πάντα.

Helen Slater

Την περασμένη εβδομάδα είδα για μια ακόμη φορά (σε μεταμεσονύχτια προβολή στο Mega) τo Τhe Legend Of Billie Jean και ξαναθυμήθηκα τόν παιδικό μου έρωτα, την Helen Slater κι επειδή έχω όρεξη για λίγη 8ο's ανεμελιά θα κάνω ένα μίνι αφιέρωμα.

Γενήθηκε ένα κρύο πρωινό του Δεκέμβρη του 63 στο Long Island της Νέας Υόρκης και από μικρή έδειξε την κλίση της προς την υποκριτική τέχνη, λαμβάνοντας μέρος σε παιδικές εκπομπές και παιδικές παραστάσεις. Το πέρασμά της στον κινηματογράφο έγινε με την ταινία Supergirl, ενσαρκώνοντας τον ομόνυμο ρόλο(από νωρίς στα βαθιά). Η Ηelen αμέσως απέδειξε πόσο επαγγελματίας είναι καθώς έκανε αρκετές θυσίες για να παίξει τον ρόλο (πήρε κιλά και έκανε εξαντλητική γυμναστική) και μάλιστα έκανε μόνη της κάποια από τα stunts. H ταινία πλέον βλέπεται σαν μια τελείως camp εϊτίλα και έχει την πλάκα της (διάλογοι τραβηγμένοι απο τα μαλλιά και μια απολαυστικά υστερικιά Faye Dunaway στον ρόλο της κακιάς μάγισας).

Στην επόμενη ταινίας της, Τhe Legend Of Billie Jean, παίζει μια δυναμική έφηβη, την Billie Jean, η οποία μπλέκεται άδικα σε μια άσχημη κατάσταση και αναγκάζεται να φυγαδευτεί μαζί με τον αδερφό της (τον Christian Slater που είναι και στην πραγματικότητα αδεφός της) και δυο φίλες της (η μια από αυτές είναι η συμπαθητική Υerdley Smith, κατά κόσμον Lisa Simpson). Στον δρόμο της μπλέκονται η αστυνομία, ο γιος του γερουσιαστή και τα μίντια, τα οποία την ηρωποιούν στα μάτια της νεολαίας, μετατρέποντάς την σε σύμβολο(κάτι σαν σύγχρονη Jean d'arc). Η ταινία είναι ένα τυπικό χαζοteen movie με καρδιά και μήνυμα και βλέπεται ευχάριστα(ειδικά στις 4 τα ξημερώματα).

τα αδερφια Slater σε μια αποθέωση της αμερικάνικης white trash ραθυμίας

Εκτός από αυτές τις δύο πολύ επιτυχημένες ταινίες, η Helen Slater δεν έχει να επιδείξει τίποτα εξίσου επιτυχημένο. Αρκέστηκε σε δευτεραγωνιστικούς ρόλους σε ταινίες μεγάλων στούντιο και σε περάσματα από τηλεοπτικές σειρές. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν περίσσευε και γι'αυτήν μια θέση στο χολυγουντιανό σταρ σύστεμ. Όχι τίποτα άλλο, μας έμεινε και αμανάτι ο αδερφός της...

Darkbeat - An Electro World Voyage

To post αυτό απευθύνεται στους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής κια όχι μόνο. Το Darkbeat: An Electro World Voyage είναι ένα υπερπλήρης ντοκυμανταίρ, που περιγράφει το παρελθόν, τo παρόν και το μέλλον της ηλεκτρονικής μουσικής, μέσα από ιστορίες και συνεντεύξεις γνωστών dj και μουσικών παραγωγών του είδους. Φυσικά δεν λείπουν οι αναφορές σε ιερά τέρατα, όπως ο Man Parrish, ο Afrika Bambatta και οι Kraftwerk(θα ήταν αδύνατο να λείπουν.

Η σκηνοθέτις του ντοκυμανταίρ Iris B. Cegarra (βενεζουελοαμερικάνικης καταγωγής, πρόκειται για την τρίτη της ταινία, η ξανθούλα στην φωτό), μας μεταφέρει σε πολλές γωνιές της γης, σε μέρη όπου αυτή η μουσική σκηνή ανθεί (Η.Π.Α. U.K., Ολλανδία, Ιαπωνία, Γαλλία κ.λ.π.), αναζητώντας παράλληλα της ρίζες της electronica και τα κοινωνικά φαινόμενα που την περιστοιχίζουν. Πέρα από τις συνεντεύξεις και τις εξιστορήσεις, το οπτικό μέρος της ταινίας είναι καταπληκτικό, καθώς είναι διανθισμένο με φοβερά γραφικά και animation. Όσο για το ηχιτικό και μουσικό κομμάτι της μπορείτε να φανταστείτε...

Η ταινία έχει ταξιδέψει σε διάφορα κινηματογραφικά και μουσικά φεστιβάλ. Μακάρι να την δούμε κι εδω (το φεστιβάλ ντοκυμανταίρ Θεσσαλονίκης πλησιάζει), αλλιώς σε dvd, όταν κυκλοφορήσει. Βεβαίως υπάρχει πάντα και άλλος τρόπος για να φτάσει στα χέρια σου μια ταινία....

Bonus το βίντεο-κλιπ που σκηνοθέτησε η Iris B. Cegarra για το τραγούδι Hold Me So Tight της Sally Shapiro (μεγάλη ανακάλυψη της περυσινής χρονιάς).

Zero Woman

O τίτλος προδιαθέτει για κάτι το εντελώς προσβλητικό για το γυναικείο φύλο, όχι όμως(αν και λίγο σεξισμό δεν θα τον αποφύγουμε). Στην πραγματικότητα πρόκειτε για μια σειρά ταινιών που μας έρχεται από την Ιαπωνία (πάλι;). Το 1974 γυρίστηκε η πρώτη ταινία Zero Woman - Red Handcuffs, με πρωταγωνίστρια μια από τις πιο σέξυ ηθοποιούς της δεκαετίας 70, η Miki Sugimoto (μεγάλες επιτυχίες). Το στόρυ αναφέρεται στην αστυνομικίνα Rei, η οποία είναι μέλος της μυστικής υπηρεσίας Zero Division του Tokyo PD και αναλαμβάνει undercover αποστολές παίζοντας το δόλωμα, βάζοντας τα με ναρκέμπορους και νταβατζήδες (τρώει πολύ ξύλο αλλά στο τέλος, φυσικά, θριαμβέυει). Στον πόλεμο εναντίον της διαφθοράς έχει ένα ιδιότυπο οπλοστάσιο, που αποτελείται από σέξυ κόκκινα γκατζετάκια με ποιο kinky τις κόκκινες χειροπέδες του τίτλου. Όλα αυτά την κάνουν μια θυλυκή εκδοχή του James Bond ή αν θέλετε μια γιαπωνέζα Modesty Blaise.

Η ταινία είχε τεράστια επιτυχία, καθώς περιείχε άφθονη βία και γύμνια (nudity). Παρ'όλα αυτά χρειάστηκε να περάσουν 20 περίπου χρόνια για να γυριστεί (σε βίντεο) η άτυπη συνέχεια. Το Zero Woman 2 κράτησε όλα τα κάλα χαρακτηριστικά του πρώτου φιλμ (ξέρετε αίμα, βυζιά και σέξυ πρωταγωνίστρια). Κατάφερε έτσι να γίνει το βίντεο χιτ της χρονιάς με τις περισσότερες ενοικιάσεις. Ακολουθήθηκε έτσι από πολλές συνέχειες, εξίσου επιτυχημένες (εισπρακτικά, γιατί καλλιτεχνικά....).

Giovanotti Mondani Meccanici (GMM)

Η Giovanotti Mondani Meccanici ήταν μια από τις πρώτες ευρωπαϊκές εταιρίες πολυμέσων (με έδρα τη ν Ιταλία φυσικά), που ασχολήθηκε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας 80 με το computer graphic design, ενσωματώνοντάς το σε art installations σε διάφορες εκθέσεις. Το 2004 έκαναν μια αναδρομική έκθεση των 20 χρόνων της πορείας τους (1984-2004).


Βασικά μέλη της ήταν οι Maurizio Dami, Antonio Glessi και Andrea Zingoni. Φυσικά συνεργάστηκαν με πάρα πολλούς καλλιτέχνες. Μια από τις πιο διαρκείς και αξιομνημόνευτες συνεργασίες τους ήταν αυτή με τον θρύλο της ηλεκτρονικής μουσικής Alexander Robotnik. Μαζί συνέθεσαν συνοδευτική μουσική για τα έργα τους, καθώς και αυτόνομα μουσικά κομμάτια (το άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει σε 7000 αντίτυπα και αξίζει πλέον αρκετά ευρώ).

Τα πρώτα τους βίντεο σήμερα φαίνονται εντελώς πρωτόγονα και θυμίζουν γραφικά παλιού ηλεκτρονικού παιχνιδιού στο Atari. Φυσικά με τα χρόνια, μαζί με την εξέλιξη της τεχνολογίας, εξελίχθηκαν και αυτοί αρκετά. Παρακάτω μπορείτε να δείτε ένα από τα πρώτα τους βίντεο (L'Attesa, η γνώση ιταλικών δεν κρίνεται απαραίτητη για να το απολαύσετε). Ξεπερασμένες τεχνικές, αλλά η μουσική και η κυβερνοπάνκ εικονογραφία(οι εικόνες μοιάζουν με storyboards κάποιας φανταστικής ταινίας) το κάνουν να θυμίζει έντονα το Blade Runner, ακόμα και το Μatrix.

PART 1

PART 2

Εδώ μπορείτε να βρείτε περισσότερες δουλείες τους.

Kim Cattrall

Όλο το Sex And The City ήταν στημένο πάνω στην Sarah Jecsica Parker και το πως θα πει η ηρωίδα που ενσαρκώνει την γαμάτη ατάκα την σωστή στιγμή (πραγματικά ολόκληρα σενάρια κάποιον επεισοδίων έχουν στηθεί πάνω σε μια ατάκα της). Παρ' όλα αυτά ο χαρακτήρας που ξεχωρίζει είναι αυτός της ακατάσχετα σεξουαλικής Samantha, την οποία ενσαρκώνει εντελώς αβίαστα η φοβερή και τρομερή Kim Cattrall.

Η Κim έκανε το ντεπούτο της στο πλευρό της Isabelle Huppert υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Otto Preminger(στην ταινία Rosebud 1975) και υπήρξε σταρ και πρωταγωνίστρια σε πολλες μεγάλες παραγωγές κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 80, την εποχή που η Sarah Jesica Parker είχε τυποποιηθεί στο ρόλο του σαχλοκούδουνου. Η καριέρα της βεβαίως απογειώθηκε με το Sex And The City. Με όλη αυτήν την φήμη που απέκτησε της δόθηκε η ευκαιρία να γίνει και συγγραφέας. Έχει εκδώσει τρία βιβλία (όπου δίνει συμβουλές σεξουαλικού περιεχομένου) και μάλιστα ένα από αυτά (Sexual Intelingence) αποτέλεσε την βάση ενός ντοκυμαντέρ, στο οποίο χρημάτισε και παραγωγός.

Αλλά ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός αφιερώματος στην Kim Cattrall;;; Είναι πολύ απλό, πρωταγωνιστεί σε τρεις αγαπημένες ταινίες από την δεκαετία 80, τότε που το βίντεο έπαιρνε φωτιά. Στην αρχετυπική σεξοκομωδία με μαθητές Porky's, στην πιο διασκεδαστική ταινία του John Carpenter (Big Trouble In Little China) και στην καταπληκτική αισθηματική κομεντί Mannequin, όπου παίζει μία κούκλα βιτρίνας που ζωντανεύει. Τρία απόλυτα guilty pleasures (ελάτε τώρα, παραδεχτείτε το).

Porky's

Big Trouble In Little China

Mannequin