Stephen Sayadian

Την δεκαετία του 70, ταινίες όπως το Deep Throat και το Behind The Green Door, έβαλαν το σκληρό πορνό στα mainstream cinema και άνοιξαν τον δρόμο για (ψευδο)αρτιστίκ ταινίες όπως το Devil In Miss Jones κ.α. Υπήρχαν όμως και κάτι προχωρημένοι-καμένοι τύποι που αποφάσισαν να το πάνε πιο μακρυά. Ένας από αυτούς ήταν ο Stephen Sayadian, o οποίος βρίσκεται πίσω από τις πιο ενδιαφέρουσες τσόντες που έχουν γυριστεί ποτέ. Πέρα από το καυτό και πολλές φορές βρώμικο σεξ, αυτό που απασχολούσε τον Sayadian ήταν η υπόθεση (yes!) και η αισθητική (yes-yes-yes!!!).

Η πρώτη του απόπειρα ήταν στο σενάριο, με την ταινία Nightdreams(1981) , ένα κατεστραμένο ψυχεδελικό πορνό τρόμου, με πρωταγωνίστριες τις Dorothy LeMay και Loni Sanders και σκηνοθετημένο από τον Francis Delia (ο οποίος αργότερα ασχολήθηκε με μουσικά videoclip γνωστών καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων και του Weird Al Yankovic). H υπόθεση ήθελε ένα ζευγάρι παρανοικών επιστημόνων να κάνει πειράματα με ηλεκτροσόκ σε μια άτυχη κοπέλα, για να της προκαλέσει ερωτικά όνειρα και να την μετατρέψει σε ερωτικό τους σκλάβο. Σκοτεινή και σουρεάλ αισθητική και μπόλικο σεξ!

Την επόμενη χρονιά υπογράφει την σκηνοθεσία (με το ψευδώνυμο Rinse Dream) και το σενάριο του θρυλικού Cafe Flesh(1982), πανέμορφο εικαστικά sci-fi πορνό με cult απήχηση, που άνετα στέκεται δίπλα σε διαμάντια του είδους όπως τα Blade Runner, Liquid Sky κ.α. Το περίπλοκο σενάριο συνυπογράφει ο γνωστός συγγραφέας Jerry Stahl(με ψευδώνυμο και αυτός), του οποίου το αυτοβιογραφικό βιβλίο έχει γίνει ταινία με τον Ben Stiller(Pernament Midnight). Σε ένα όχι τόσο μακρυνό μετα-αποκαλυπτικό(sic) μέλλον οι άνθρωποι έχουν χωριστεί σε δύο είδη, τους Sex Negatives, οι οποίοι αποτελούν το 99% του πληθυσμού και τους Sex Positives. Oι negatives έχουν χάσει την φυσική τους ικανότητα να κάνουν έρωτα και έτσι πηγαίνουν στο Cafe Flesh για να παρακολουθήσουν τους positives, οί οποίοι εξαναγκαζονται να δίνουν hardcore ερωτικές παραστάσεις προς ικανοποίηση των πρώτων. Στο ενδιάμεσο βρίσκεται η Lana (Michelle Bauer a.k.a. Pia Snow), η οποία ανήκει στους κύκλους των negatives, αλλά συνειδητοποιεί ότι είναι positive (πολύ Philip K. Dick εκ μέρους της). Ακολούθησαν 2 απαράδεκτες συνέχειες, που ουσιαστικά δεν έχουν καμία σχέση, απλά εκμεταλεύτηκαν την cult απήχηση της ταινίας.

Το (βρώμικο) 89 ο Sayadian αποφάσισε να κάνει μία mainstream (λέμε τώρα) non-explicit ταινία, το Dr. Calligari(πάλι με τον Jerry Stahl συνσεναριογράφο). Είναι κατα κάποιον τρόπο η συνέχεια(!) της ορίτζιναλ κλασσικής ταινίας. Η εγγονή του Dr. Calligari είναι μια επιτυχημένη ψυχίατρος η οποία χρησιμοποιεί κάποιες παράδοξες μεθόδους θεραπείας...Η υπόθεση δεν περιγράφεται και ολόκληρη η ταινία μοίαζει να είναι βγαλμένη από τα πιο παρδαλά όνειρα του John Waters(η Divine θα ήταν η ιδανικότερη επιλογη για τον ομώνυμο ρόλο, αν και η Madeleine Reynal είναι καταπληκτική). Trash και εξπρεσιονισμος (80s style) και σουρεαλιστικοί διάλογοι και καταστάσεις.

Τελευταία αξιομνημόνευτη προσθήκη στην βραχεία φιλμογραφία του Stephen Sayadian είναι το Party Doll A-G0 G0! , ένα πορνό-tribute στο στυλ των 60s με γκόμενες να χορεύουν ροκ εν ρολ και να πετάνε κλισέ ατάκες της εποχης.