La Movida

Το κίνημα της La Movida δημιουργήθηκε στην Μαδρίτη αμέσως μετά τον θάνατο του δικτάτωρα Φράνκο το 1975. Ήταν η αντίδραση της μαδριλένικης νεολαίας, που ένιωθε πλέον ελεύθερη και δημιουργική μετά από δεκαετίες καταπίεσης. Το κίνημα περιελάμβανε πολιτικά, κοινωνικά και κυρίως καλλιτεχνικά δρώμενα.

Η La Movida είχε μια εντελώς δικιά της αισθητική. Είχε πολλά κοινά στοιχεία με το πανκ κίνημα της εποχής και είχε δανειστεί πολλά από την αισθητική των περιθωριακών τραβεστί και τρανσέξουαλ, που την εποχή της δικτατορίας αποτελούσαν τα πιο αντιδραστικά και ελευθεριάζουσα στοιχεία.

Μουσικές συναυλίες με απίθανα συγκροτήματα(Alaska Y Los Pegamoides, Aviador Dro, Mecano,Kaka De Luxx και αμέτρητα άλλα), εκθέσεις ζωγραφικής, fanzine, κόμικς και το τηλεοπτικό show La Edad De Oro Del Pop. Ο Pedro Almodovar υπήρξε ενεργότατο μέλος και μάλιστα τα κατέγραψε όλα αυτά στις πρώτες ταινίες του (Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón και Laberinto de Pasiones).

Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón

Ο Almodovar είναι γνωστό ότι στο σινεμά είναι αυτοδίδακτος και αυτές οι ταινίες είναι η απόδειξη. Βέβαια μπορεί να είναι φτωχές στο τεχνικό τους μέρος, αλλά είναι γεμάτες με την τρέλα και το πάθος που χαρακτηρίζει όλο το έργο του, μετατρέποντας τες σε μια αυθόρμητη καταγραφή του παλαβού,αναρχικού και ηδονιστικού χαρακτήρα της εποχής τους. (Κανείς δεν έχει την αμφιβολία ότι ο δρόμος από τον John Waters έως τον Douglas Sirk και τον Fassbinder είναι βραχύς).

Laberinto de Pasiones

Εκτός σινεμα, ο Almodovar μαζί με τον Fabio Mcnamara αποτελούσαν ένα μουσικό ντουέτο-παρωδία, που έδινε περισσότερο art-perfomances παρά μουσικές συναυλίες. Ηχογράφησαν πολλά τραγούδια μαζί και πολλά από αυτά ακούγοντε στις ταινίες του(Gran Ganga, Satanasa, Voy A Ser Mama).

Voy A Ser Mama

Satanasa

Κι εμείς εδώ είχαμε μόνο ένα ξενέρωτο (καλλιτεχνικά) πολυτεχνείο , που βεβαίως η αξία του (πολιτικά και κοινωνικά) είναι τεράστια και αδιαμφησβήτητη. Για να μην μιλήσουμε για τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης που οι καλλιτέχνες και οι 'αδερφές' θεωρούνταν μιάσματα. Και όσον αφορά το (νέο ελληνικό) σινεμά στην πλειοψηφία του ήταν άστα να πάνε. Μόνο ένας Ζερβός γλίτωσε από την σοβαροφάνεια και την ακατάσχετη πολιτικοπαπαρολογία της εποχής (μακάρι να μπορούσε να ολοκληρώσει σωστά τις ταινίες του). Σχόλια και διαφωνίες δεκτές.