Teeth

Ίσως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς που μας έρχεται. Η Dawn O' Keefe (Jess Weixler) είναι μια προβληματισμένη και καταπιεσμένη έφηβη (δηλαδή παρθένα). Έτσι γίνεται εύκολο θύμα για τα πειράγματα των αγοριών στο σχολείο και του ετεροθαλή ψυχάκια αδερφού της. Αυτό όμως δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της, καθώς κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι ο κόλπος της έχει κοφτερά δοντάκια!

Το στόρυ της ταινίας βασίζεται σε έναν πολύ διαδεδομένο αστικό μύθο (vagina dentata), που παίζει με τον μεγαλύτερο φόβο των αρσενικών, τον ευνουχισμό κατά την διάρκεια του σεξ. O μύθος αυτός έχει πολύ βαθιές ρίζες στην παράδοση και στην μυθολογία διάφορων λαών. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι ένας μύθος των ιθαγενών της Αμερικής που θέλει ένα ψάρι να κατοικεί μέσα στο κόλπο της Τρομακτικής Μητέρας Θεάς, μέχρι που μια μέρα ήρθε ένας ηρωικός νέος, ο οποίος κατάφερε να σπάσει όλα τα δόντια του ψαριού, έκτός από ένα που έγινε η κλειτορίδα της θεάς. Ένας άλλος μύθος που έρχεται από την Ιαπωνία θέλει έναν κακό δαίμονα να έχει καταλάβει το κόλπο μιάς γυναίκας και να δαγκώνει όποιον τον 'ενοχλεί', ένας έξυπνος νέος όμως αποφάσισε να φτιάξει έναν μεταλικό δονητή, για να κοροιδέψει τον δαίμονα και έτσι έγινε. Δάγκωσε το σίδερο και εσπάσαν όλα τα δόντια του. Eπίσης ο συγκεκριμένος αστικός μύθος έδωσε μια καταπληκτική ιδέα σε μια δαιμόνια αμερικανίδα, η οποία δημιούργησε ένα είδος διαφράγματος με δόντια, για να φοβίσει έτσι τους επίδοξους βιαστές, αν και άνετα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για λόγους εκδίκησης...

Το Tagline της ταινίας τα λέει όλα : Every Rose Has Its Thorns

Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance συμμετείχε στο πανόραμα του 51ου φεστιβάλ Βερολίνου. Βγαίνει στις αμερικάνικες αίθουσες στις 18 Γενάρη και ελπίζουμε να έρθει και στα μέρη μας. Ήδη γίνεται ντόρος, καθώς έχουν επιστρατευτεί όλα τα ηλεκτρονικά μέσα για την προώθηση της ταινίας (myspace, site κ.τ.λ.).

Η Πιο Κακόφημη Ταινία Όλων Των Εποχών(sic)

Δεν θα μπορούσε παρά να προέρχεται από την Ιαπωνία, η σειρά ταινιών με τον γενικό χαρακτηρισμό Guinea Pig Movies (στα γιαπωνέζικα giniipiggu). Ο 'μύθος' ξεκίνησε το 1985 από τον Satoru Ogura (ο οποίος πολύ αργότερα χρημάτισε και παραγωγός στο Pistol Opera του Seijun Suzuki!). Γυρισμένο σε video (όπως και όλες οι υπόλοιπες ταινίες της σειράς), χωρίς τίτλους αρχής και τέλους, διάρκειας μόλις 45 λεπτών(ευτυχώς), περιγράφει (με γραφικότατο τρόπο) τον βασανισμό/διαμελισμό ενός κοριτσιού από μια παρέα αγοριών.

Το απόγειο όμως της αρρώστιας είναι η δεύτερη ταινία της σειράς (και εκεί αναφέρεται ο τίτλος), το λεγόμενο 'Flowers Of Flesh And Blood', του Hideshi Hino, ακόμα και ο Δημήτρης Κολιοδήμος την έχει χαρακτηρίσει άρρωστο και εμετικό σκουπίδι. To υποτυπώδες στόρυ θέλει έναν τύπο ντυμένο σαμουράϊ να απαγάγει μια κοπέλα, να την δένει σε ένα κρεβάτι και να την τεμαχίζει σιγά-σιγά με διάφορους τρόπους (όλα αυτά τα βλέπουμε σε όλο τους το μεγαλείο και με κάθε λεπτομέρεια). Στο τέλος (φυσικά) τρώει διάφορα κομμάτια της.

Στα τέλη της δεκαετίας του 80 η ταινία πέρασε τον Ειρηνικό και έκανε την εμφάνισή της στα κάτω ράφια διάφορων βίντεοκλαμπ. Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε σε φθαρμένες κόπιες, που όποιος τις έβλεπε, πίστευε πως παρακολουθούσε ένα αυθεντικό snuff movie (ξερετε τωρα). Μεταξύ τους και το industrial συγκρότημα Skinny Puppy, που έγραψε το τραγούδι(?) 'Τhe Mourn' για την ταινία και αργότερα χρησιμοποιούσε κομμάτια της στα live show.

Η φήμη της ταινίας απογειόθηκε από ένα περίπου γελοίο περιστατικό(κατά την άποψη των splatterάδων πάντα). Μια κόπια έπεσε στα χέρια του Charlie Sheen, o oποίος πίστεψε ότι τα όσα έβλεπε ήταν αληθινά, έτσι ήρθε σε επαφή με το FBI για να ερευνήσουν το θέμα και να απαγορέψουν την παραιτέρω προβολή και κυκλοφορία των ταινιών αυτών.

Μέρος της αρνητικής της φήμης το χρωστάει στον γιαπωνέζο serial killer Tsutomu Miyazaki(στην φωτό παρακάτω), ο οποίος είχε δηλώσει ότι ήταν η αγαπημένη του ταινία και μάλιστα την αντέγραψε σε έναν από τους πραγματικούς φόνους που διέπραξε.

Πρόσφατα όλη η σειρά επανακυκλοφόρησε σε DVD. Σε ένα από αυτά υπάρχει ένα κατατοπιστικό (και ανακουφιστικό...) Making Of, το οποίο έδωσε οριστικό τέλος στις φήμες που κυκλοφορούσαν τόσα χρόνια. Τα εύσημα στους υπεύθυνους για τα Special Effect λοιπόν.

Όποιος έχει όρεξη να δεί το trailer της ταινίας ιδού:

Αγαπάμε Simone Simon

Από τις πιο αγαπημένες σταρ του παλιού Χόλυγουντ (αν και γαλλικής καταγωγής). Ιδανική γατούλα (με κοφτερά νυχάκια) στο Cat People του Jacques Tourneur.

Robocop και Marx

H ταινία Robocop(1987) είναι σίγουρα γνωστή σε όλους. Μια φουρουριστική περιπέτεια, με έναν (κατά την γνώμη μου) απολύτως μαρξιστικό πυρήνα.

.

Ο πρωταγωνιστής (Paul Weller) είναι ένας αστυνομικός, που κάποια στιγμή μπλέκει σε μια κωλοκατάσταση και δολοφονείτε άγρια και σαδιστικά (μην ξεχνάμε ότι σκηνοθετεί ο

Paul Verhoven). Πέφτει στο καθήκον. Οι εργοδότες του όμως, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το ίδιο το κράτος(πίσω από το οποίο κρύβεται μια τεράστια πολυεθνική εταιρία), δεν τον αφήνει να αναπαυτεί εν ειρήνη και κυρίως χωρίς να πάρει άδεια από κανέναν, το ανασυναρμολογεί τοποθετώντας μέσα του μηχανικά εξαρτήματα, μετατρέποντάς τον έτσι σε ένα άβουλο και προγραμματισμένο ρομπότ, που το μόνο 'δικαίωμα' που έχει έναι να εκτελέι εντολές.

.

Έχουμε απόλυτη ισοπέδωση της προσωπικότητας, την καταπάτηση των πρωσοπικών ελευθεριών του πρωταγωνιστή. Η ίδια του η ύπαρξη θυσιάζεται στο βωμό της αποτελεσματικότητας και των αναγκών του συστήματος.

Τελικά υπερισχύει το ανθρώπινο στοιχείο, για να έχουμε έτσι και τις υπαρξιακές/ανθρωπιστικές πινελιές και θέματα βιοηθικής που υπάρχουν σε όλα τα φιλμ Ε.Φ. που βγάζει το Hollywood.

.

Σκεφτείτε, αν ο ήρωας δεν ήταν μπάτσος (cop), δηλαδη ένα πιονι του συστήματος, και ήταν, ας πούμε, ένας απλός εργάτης (Roboworker) ο οποίος σκοτώνεται σε ατύχημα στην δουλειά και τα αφεντικά του αποφασίζουν να το αναστήσουν μετατρέποντάς τον σε ρομπότ, αγνοώντας την ατομικότητά του και την οικογένειά του. Τότε οι μαρξιστικές προεκτάσεις θα ήταν σίγουρα πιο εμφανείς.

.

Άλλωστε είναι περίπου πραγματικότητα, οι αστυνομικοί αντιμετοπίζονται από την εκάστοτε εξουσία σαν άβουλες μηχανές. Η ταινία Robocop είναι περίπου προφητική, παραμένει βεβαίως στην επιφάνειά της μια καλογυρισμένη (είναι η αλήθεια) macho περιπέτεια γεμάτη κλισέ.

Serge Gainsbourg : Histoire De Melody Nelson

Τα λόγια είναι περιττά, τι να πω τώρα (ποιος εγώ) για τον μεγάλο καλλιτέχνη/pevert Serge. Αγαπημένο το Historie De Melody Nelson, ένα κόνσεπτ άλμπουμ που αναφέρεται, όπως λέει και ο τίτλος, στην ιστορία της μικρής Μέλοντυ Νέλσον (την ενσαρκώνει τέλεια η Jane Birkin), η οποία μπλέκεται σε περίεργες καταστάσεις, τις οποίες μας αφηγείται με κινηματογραφικό και γλαφυρό τρόπο ο Gainsbourg, αφήνοντας τεράστιο χώρο στην φαντασία του ακροατή να λειτουργήσει αυτόνομα.

Η ιστορία ξεκινάει με τον απρόσωπο πρωταγωνιστή (ο ίδιος ο καλλιτέχνης?) να οδηγάει μες την νύχτα μια Rolls Royce. Παραλίγο να χτυπήσει μια κοπέλα. Αυτή χάνει την ισσοροποία της, πέφτει από το ποδήλατό της και έτσι όπως προσγειώνεται χάμω στην γη, σηκώνεται η φούστα της και έτσι εκτίθεται μπροστά στα μάτια του η λευκή της κυλότα. Της ρωταέι το όνομά της, Μέλοντυ του απαντά, Μέλοντυ Νέλσον. Ανεβαίνει στο αυτοκίνητό του και ξεκινά, φυσικά την ερωτεύεται σε δευτερόλεπτα. Καταλήγουν σε ένα ξεχασμένο μπαρόκ-ροκοκό ξενοδοχείο, όπου την κάνει δική του. Τα μπρούτζινα γυμνά αγάλματα της Αφροδίτης και της Σαλώμης παρατηρούν σιωπηλά την αντανάκλαση των δύο εραστών στους καθρέπτες του ταβανιού. Τώρα όμως θέλει να επισκεφθεί ξανά τον ουρανό. Ανεβαίνει σε ένα αεροπλάνο, αλλά χαλάει ο αυτόματος πιλότος και έτσι συντίβεται κάπου στην ζούγκλα της Νέας Γουινέας, κανείς δεν την ξαναείδε και μόνο ο πρωταγωνιστής πρόφτασε να την αγκαλιάσει στα 14 καλοκαίρια και τους 15 χειμώνες που έζησε.

Ας αφήσω όμως το ίδιο το Serge να σας διηγηθεί την ιστορία του, μέσα από τα φιλμάκια που γυρίστηκαν ειδικά για την γαλλική τηλεόραση, τον δεκέμβρη του 1971, από τον τηλεσκηνοθέτη Jean-Christophe Averty. Toυς στίχους/διαλόγους μπορείτε να τους βρείτε μεταφρασμένους στα αγγλικά εδώ.

1. Melody

2. Ballade de Melody Nelson

3. Valse de Melody

4. Ah! Melody

5. L'hôtel particulier

6. En Melody

7. Cargo Culte