Nobuhiko Obayashi

O Nobuhiko Obayashi είναι ακόμα ένας Ιάπωνας σκηνοθέτης που θεωρείται, τόσο στην χώρα του όσο και παγκοσμίως, θρύλος. Την φήμη του την οφείλει κυρίως στο φιλμ Hausu(House) του 1977. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου βουτηγμένη στην τρέλα και στους πειραματισμούς, όσων αφορά κυρίως το οπτικοακουστικό της μέρος, κάθε εικόνα είναι και μια έκπληξη. Η υπόθεση αφορά 7 κοπέλες οι οποίες καταλήγουν σε ένα στοιχιωμένο σπίτι και(λογικό είναι) πεθαίνουν μια μια.

HAUSU

και η απίστευτη θρυλική σκηνή του πιάνου:

Πρόσφατα έγινε remake σε manga μια από τις καλύτερες ταινίες του, το Toki o kakeru shôjo(The Girl Who Cut Time) του 1983. Πρόκειτε για την ιστορία μιας γιαπωνεζούλας μαθήτριας(φαντασίωση πολλών) η οποία ανακαλύπτει ξαφνικά ότι μπορεί να ταξιδεύει στον χρόνο. 80's teen movie φαντασίας made in Japan, ότι καλύτερο. Ιδού το trailer:

Ο Nobuhiko Obayashi είναι ενεργός μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να γυρίζει θριλεράκια και περιπέτειες της σειράς, χωρίς την πρωτοτυπία που τον χαρακτήριζε στο πρώιμο έργο του. Επίσης εμφανίζεται συχνά σαν μαϊντανός στην ιαπωνική TV.

Τα Σοσιαλιστικά Μικιμάου

Aκριβώς την ίδια εποχή που τα στούντιο του Disney έβγαζαν το Winnie the Pooh, στην αντίπερα όχθη κυκλοφορούσε η σοβιετική εκδοχή, ήτοι Vinni Puh, της θρυλικής εταιρίας Soyuzmultfilm. Και οι δυο πλευρές, λέγεται, δεν γνώριζαν η μια την δημιουργία της άλλης, απλά βασίζονταν στην ίδια πηγή, τα βιβλία του Α.Α. Μίλνε.

Vinni Puh

To μεγάλο σουξέ όμως της Soyuzmultfilm ήταν το 'Το Γκόμπλιν και ο κροκόδειλος Γκένα(Cheburashka and Krokodil Gena)'. Η περιπέτειες ενός περιπλανόμενου μουσικού-κροκόδειλου ο οποίος παίρνει υπό της προστασίας του ένα αξιαγάπητο γκομπλινάκι(η μασκώτ της εταιρίας). Πρόκειτε για ένα από τα πιο ταιριαστά ζευγάρια που έχουμε γνωρίσει(το δύο είναι πάντα ο ιδανικός αριθμός στα animation). Και τι μελαγχολική μουσική....

Cheburashka and Krokodil Gena

Εκτός Ε.Σ.Σ.Δ. υπήρχαν πολλά στούντιο που παρήγαγαν και συνεχίζουν να παράγουν, σε σοσιαλιστικές χώρες όπως Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία κ.α.. Η πιο γνωστή εταιρία, με διεθνή αναγνώριση και ακτινοβολία, ήταν η Zagreb Films με σήμα το αλογάκι. Φιλμάκια της έχουν τιμηθεί με Oscar, όπως το ξεκαρδιστικό και φιλοσοφημένο 'SUROGAT - ERSATZ - SUBSTITUTE' του Dusan Vukotic.

SUROGAT - ERSATZ - SUBSTITUTE

Βεβαίως δεν είναι μόνο αυτά, υπάρχουν χιλιάδες τίτλοι και όχι μόνο 'παιδικά'. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε μόνο τους Bolek και Lolek και τον σκύλο Max(πλέον τα συναντάμε αποκλειστικά στο ξύλινο 902, θεωρούνται πολύ μουντά για την πολύχρωμη εποχή μας)

Τι κρίμα που η σοσιαλιστική αισθητική πεθαίνει, τα πάντα αμερικανοποιούνται, όλα μοιάζουν μεταξύ τους.

KONIEC

Stag Films

H εταιρία Stag Films δεν υπάρχει, απλά είναι κάτι τύποι οι οποίοι συλλέγουν αρχειακό υλικό από αμερικάνικα εκπαιδευτικά φιλμάκια(τα έχουν παρωδήσει κατά κόρον οι Simpsons) και παλιές exploitation ταινίες. Στην συνέχεια κάνουν μοντάζ και τις ντουμπλάρουν, δημιουργώντας έτσι απίθανα trailer άνύπαρκτων grindhouse ταινιών. Τα αριστουργήματά τους είναι τα εξής:

The Corpse Corps

Child Molester

Black Sheep

Όταν ένα γενετικό πείραμα πάει στραβά σε ένα B-Movie, μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει. Και όταν αυτό το πείραμα λαμβάνει χώρα στην Νέα Ζηλανδία(την πατρίδα του Peter Jackson) τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν από κάθε λογική! Δολοφονικές αγέλες προβάτων και ένας προβατάνθρωπος(εκ του λυκάνθρωπος) σπέρνουν τον πανικό και τον θάνατο. Υπάρχει άραγε σωτηρία;

GET READY FOR THE VIOLENCE OF THE LAMBS!!!!

Charles Pinion

'...ο Πινιόν γυρίζει αποκλειστικά σε βίντεο, διαθέτει την φαντασία και το ταλέντο με το οποίο ποτέ δεν τράκαρε ο Γκρεγκ Αράκι και κυριολεκτικά ξεπαρθενιάζει τη θεματολογία του sleaze underground'- Γ.Σφακιανάκης, Σινεμά τ.103

Ξεψαχνίζοντας παλιά τεύχη του Σινεμά έπεσα στο παραπάνω κομμάτι και από περιέργεια είπα να κάνω μια έρευνα για τον συγκεκριμένο κύριο. Έχει γυρίσει τρεις μεγάλου μήκους(Twisted Issues(1988), Red Spirit Lake(1993), We Await(1996)), σε βίντεο, και μία μικρού στα 16mm(Madball(1988)). Λοιπές δουλειές στο imdb και στο προσωπικό του site.

MADBALL

C.P.:'Surreal 16mm b/w based on a dream I had. Part of the Feller Triptych. Shot in 1988 in Williamsburg, Brooklyn. The guy on the roff is Mike Schafer, insanely talented artist and founder of Mechanical Sterility.'

SPIRIT DRIVE

Ένα ψυχεδελικό-σουρρεαλιστικό-βέβηλο trip, τα εφέ είναι λίγο παρακατιανά, αλλά who cares?

C.P.:'A family goes on a journey into the body, mind and spirit. An excerpt from the feature WE AWAIT.'

Exploitation Films Soundtracks

Τα soundtrack πάντα είχαν ενδιαφέρον για τους λάτρεις του σινεμά, αλλά και τις μουσικής. Μάλιστα, εδώ και χρόνια, οι αυθεντικές πρώτες εκτυπώσεις σε βινύλιο εκτιμώνται πολύ ακριβά (όσα δεν θεωρούνται ανεκτίμητα) και έχουν αποκτήσει τεράστια συλλεκτική αξία. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί κυκλοφορούσαν σε ελάχιστα αντίτυπα και σε πολύ μικρή έκταση.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα soundtrack blaxploitation ταινιών, καθώς πολύ γνωστοί μαύροι συνθέτες και ερμηνευτές (Curtis Mayfield, Isaac Hayes, James Brown κ.α.) έχουν υπογράψει την μουσική, δημιουργώντας μάλιστα αξεπέραστα αριστουργήματα (Superfly, Shaft κ.α.).

Τα τελευταία χρόνια όμως, έχουν βγει στην επιφάνεια μουσικές exploitation ταινιών, κυρίως ιταλικής παραγωγής, στα οποία έχουν στρέψει την προσοχή τους οι συλλέκτες (έχουν γνώση οι συλλέκτες!). Beat, Lounge, Bossa Nova, Ambient Electronic, Psychedelic και ένα σωρό άλλα είδη μουσικής μπορείτε να βρείτε στα soundtrack αυτών των υπέροχων ταινιών.

Ας ξεκινήσουμε την αναφορά μας από την μουσική που έχει γράψει ο Ennio Morricone για δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, giallo, zombie movies, soft porno (και δεν συμμαζεύεται), η οποία επανεκδίδεται, ασταμάτητα, σε αμέτρητες συλλογές τα τελευταία χρόνια.

Όμως ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας σε αυτού του είδους τα soundtrack (μεγαλύτερος κι από τον Morricone), είναι ο Piero Piccioni, ο οποίος δημιούργησε ολόκληρη μουσική σχολή στην Ιταλία, την λεγόμενη beat μουσική. Έντυσε με τους ήχους του πάρα πολλά crime movies, από τις αρχές της δεκαετίας του 60 και για πολλά χρόνια, και είχε μάλιστα και αξιοσημείωτη διεθνή καριέρα. Μέχρι κι οι αδερφοί Κοέν χρησιμοποίησαν ένα τραγούδι του (στην ταινία ‘The Big Lebowski’).

Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο σκηνοθέτης Dario Argento ζητά από το συγκρότημα Goblin να γράψει μουσική για την ταινία Profondo Rosso. Η επιτυχία ήταν τεράστια, κυκλοφόρησε σε άλμπουμ και έκανε πάρα πολύ καλές πωλήσεις. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε και στα φιλμ Suspiria και Tenebrae, γνωρίζοντας παρόμοια επιτυχία. Η μουσική που δημιούργησαν ήταν ότι πιο τρομακτικό και απόκοσμο είχε ακούσει το ανθρώπινο αυτί μέχρι τότε. Είχε την βάση της στο progressive rock της εποχής, εμπλουτισμένο με αλλόκοτους και απόκοσμους ambient ήχους (γρυλίσματα, κραυγές, ανάσες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς) και ένα σωρό άλλα αναπάντεχα, όπως αφρικάνικα κρουστά. Μάλιστα ο Argento, κατά την διάρκεια των γυρισμάτων του Suspiria, έβαζε την μουσική τους να παίζει από μεγάφωνα, για να δημιουργήσει μια μόνιμη αίσθηση άγχους και αγωνίας στους ηθοποιούς. Επίσης ο Claudio Simonetti, η ψυχή και ο κυρίως συνθέτης του γκρουπ (έγραψε και την μουσική για το Dawn of the Dead του George A. Romero) έχει πει ότι την εποχή που έγραφε αυτήν την μουσική, κλειδώνονταν στο studio που είχε στο σπίτι του, για να μην την ακούσουν τα παιδιά του και τους προκαλέσει εφιάλτες.

Μιμητές των Goblin (και του Argento) υπήρξαν πάρα πολλοί (παιδική αρρώστια των Ιταλών ο μιμητισμός, ειδικά στον κινηματογράφο). Αυτός που ξέφευγε λίγο από τον μέσο όρο ήταν ο Fabio Frizzi, κυρίως λόγο της διαρκής συνεργασίας του με τον διαβόητο, μετρ του αψυχολόγητου και αψήφιστου gore, σκηνοθέτη Lucio Fulci.

Άλλος μεγάλος συνθέτης μουσικής, για τα συγκεκριμένα gernes, είναι ο Riz Ortolani, που έγραψε την αβάσταχτα lounge μουσική για το Cannibal Holocaust του Ruggero

Deodato, και για δεκάδες άλλες (εγκληματικά χαμένες) ταινίες.

Ένα από τα μεγαλύτερα highlight αποτελεί η μουσική της κορυφαίας ταινίας του exploitation κινηματογράφου Vampyros Lesbos, του μεγάλου Jesus Franco, που κυκλοφορεί σε ένα αξεπέραστα cult soundtrack, των Manfred Hübler(ένα από τα πολλά ψευδώνυμα του σκηνοθέτη) και Siegfried Schwab. Απαραίτητο για όλους.

Εν τάχει να αναφέρουμε και τους εξής : Nico Fidenco, μουσική στην σειρά ταινιών Black Emanuelle (με την εξωτική Laura Gemser). Peter Thomas, γερμανός συνθέτης, έγραψε μουσική για τις περισσότερες Edgar Wallace movies(κινηματογραφικό υποείδος, έτσι ονομάζονταν οι ταινίες που βασίζονταν στα έργα του βρετανού συγγραφέα Edgar Wallace)της εταιρίας Rialto Films. Bruno Nicolai, έγραψε μουσική για πολλά ιταλικά giallo και για ταινίες του Jesus Franco. Luis Bacalov, έγραψε μουσική κυρίως για spaghetti western. Ειδική μνεία στον αγαπημένο σκηνοθέτη John Carpenter, που έγραψε ο ίδιος την μουσική για πολλές ταινίες του. Η λίστα των ονομάτων είναι ατελείωτη.

Ξεχωριστή είναι η περίπτωση της ιαπωνίδας θεάς του exploitation Reiko Ike (Sex&Fury, Female Yakuza Tale, Girl Boss Guerilla), η οποία κάποια στιγμή έγινε και τραγουδίστρια, κυκλοφορώντας άλμπουμ γεμάτα sleazy μουσική, διανθισμένη με αναστεναγμούς, γουργουρητά και μικρές κραυγές πονου/ηδονής. Beyond obscurity καταστάσεις, με ότι συνεπάγεται αυτό. Ευτυχώς έχουν επανακυκλοφορήσει σε CD, αλλά πάλι είναι εξαιρετικά δυσεύρεστα.

Μεγάλη ζήτηση έχουν και τα soundtrack ελλήνικών ταινιών του 70. Για παράδειγμα ‘Κορίτσια στον Ήλιο’(ultra classic), ‘Παύλος Μελάς’(δεν πρόκειτε για exploitation ταινία, απλά το πιο σπάνιο και περιζήτητο ελληνικό soundtrack) και μουσική soft porno του Όμηρου Ευστρατιάδη (και άλλων) (ότι πιο cult).

Η αναζήτηση των αυθεντικών βινυλίων είναι μάλλον ένα χρονοβόρο και ακριβό σπορ(υπάρχουν βέβαια αμέτρητα εξειδικευμένα site). Ευτυχώς υπάρχουν πολλές εταιρίες, όπως η γερμανική Crippled Dick Hot Wax Records, που ειδικεύεται στην επανέκδοση τέτοιων soundtrack και συλλογών(απίστευτη η συλλογή Popshopping με μουσική από ξεχασμένες διαφημήσεις περασμένων δεκαετιών).

Search and Enjoy!

Καλώς Ήρθε Το Δολάριο

Μια καταπληκτική κεντρική ιδέα που χτίστηκε ιδιοφυώς πάνω στη τρανταχτή αντίθεση δύο κόσμων, που όμως δεν μοιάζει παρατραβηγμένη σε καμία περίπτωση. Ένας καθηγητάκος (ανεπανάληπτος ο Γ. Κωνσταντίνου) προσλαμβάνεται από μία ‘κυρία’ της νύχτας, για να διδάξει εγγλέζικα στις κοπέλες που απασχολεί στο νάϊτ κλαμπ ‘Blue Black’. Το στόρυ μοιάζει να ξεπήδησε από light-ερωτικό διήγημα του Γκυ ντε Μωπασάν, με ολίγη από Blau Engel.

Το φιλμ αποτελεί μια καταπληκτική τοιχογραφία της πονηρής αθηναϊκής νυχτερινής ζωής της περιόδου (αυτού που αποκαλούσαν ‘τρούμπα’), και ο καθηγητάκος είναι ο ιδανικός ξεναγός.

Βεβαίως η νάϊτ λάιφ της εποχής είναι απλά το σκηνικό. Αλλά τι σκηνικό και τι χαρακτήρες! Από πού να αρχίσεις. Το πολύχρωμο μπαρ με τα πολύχρωμα κορίτσια. Τα GoGo Girls που χορεύουν την μεγάλη επιτυχία ‘καρσιλαμάς’. Η αργκώ του δρόμου. Ο Σ. Μουστάκας σε ρόλο Μάνατζερ με fake γαλλική προφορά, μπερέ και φουλάρι στο λαιμό. Η θεά Άννα Καλουτά. Τα αμέτρητα κοντινά πλάνα σε πανέμορφα γυναικεία πόδια. Και φυσικά το αξιαγάπητο λαβ στόρυ μεταξύ του καθηγητή και της πόρνης.

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στην ταινία, είναι ότι τελικά το νυχτερινό κέντρο ‘Blue Black’ αποτελεί ένα καταφύγιο, ένα λιμανάκι όπου ο καθένας (οι πελάτες, τα κορίτσια και το λοιπό...προσωπικό) μόλις μπαίνει ακουμπά στο πάγκο του μπαρ τα προβλήματά του και τα παραλαμβάνει ξανά στην έξοδο, προσπαθώντας στο ενδιάμεσο να κερδίσει κάτι για να αλλάξει την ζωή του. Έτσι στα πρόσωπα της ταινίας καθρεπτίζονται οι αγωνίες και οι ελπίδες μιας ολόκληρης εποχής και η λέξη κλειδί είναι το ‘δολάριο’ στο τίτλο της ταινίας. Καλώς όρισε στην χώρα μας λοιπόν.

(Don't) Super Size Me

Πριν από καιρό είδα σε DVD την ταινία-ντοκυμανταίρ Super Size Me. Το θέμα της είναι γνωστό. Παρακολουθούμε τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Morgan Spurlock να τρέφεται για ένα μήνα αποκλειστικά με γεύματα από τα MacDonald, καταγράφοντας τις συνέπειες του εγχειρήματος αυτού. Παράλληλα βλέπουμε και κάποιες συνεντεύξεις πολέμιων των fast food, αλλά και φανατικών υποστηρικτών τους, καθώς και διάφορες άλλες αναλύσεις κοινωνιολογικού περιεχομένου.

Μπορώ να πω ότι με διασκέδασε αρκετά το συγκεκριμένο φιλμ και μου πρόσφερε και κάποια τροφή για σκέψη. Η ‘τροφή’ όμως αυτή ήταν το ίδιο junk με την τροφή που προσφέρουν τα MacDonald! Επιφανειακές αναλύσεις, κοινότοπα επιχειρήματα και χοντροκομμένο χιούμορ αλά Michael Moore.

Το πιο ηλίθιο πάντως στην ταινία ήταν το όλο εγχείρημα του Morgan Spurlock, που αποτελεί και τον μόνο λόγο ύπαρξης της. Είναι τελείως αναμενόμενο να πάθεις ένα σωρό κακά αν για ένα μήνα τρως μόνο βλαβερή fast food σαβούρα.Επίσης βρήκα ενοχλητικό το πόσο εγωκεντρικό ήταν αυτό το φιλμ. Και καλά Δαβίδ(καταναλωτής) εναντίον Γολιάθ(πολυεθνική). Από την αρχή μέχρι το τέλος βλέπουμε αυτόν τον τύπο. Τον παρακολουθούμε να κάνει κλύσμα, να ξερνάει, να του καταστρέφεται το συκώτι, να μην του σηκώνεται κ.τ.λ. Δηλαδή μια τελείως reality φάση.

Είμαι σίγουρος ότι ο Morgan Spurlock θέλει να τον ανακυρήξουμε νεομάρτυρα του ακτιβισμού, βοηθεια μας.Το όλο concept μου θυμίζει αυτό το εντελώς αμερικάνικο, που κάποιος μηνύει μια πολυεθνική για τον Α ή Χ απίθανο λόγο και φυσικά κερδίζει (πράγμα κατά τα άλλα παρήγορο, που μας δείχνει ότι ακόμα και ο πιο ηλίθιος πολίτης στην Αμερική έχει δικαιώματα που συχνά τα δικαστήρια του τα κατοχυρώνουν, σε αντίθεση με την χώρα μας). Ο φίλος μας αντί να κάνει μήνυση έκανε ντοκυμανταιρ. Μπραβο του!

Τεστοστερόνη

Πριν από αρκετό καιρό έγραψα την παρακάτω κριτική-ανάλυση για την ταινία ‘Τεστοστερόνη’ του Γιώργου Πανουσόπουλου (σενάριο-μουσική Αύγουστος Κορτώ). Νομίζω ότι είναι μια ταινία που έχει αδικηθεί από τους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου, αλλά όχι άδικα.

Οι δημιουργοί της (οι παραγωγοί ίσως;) επέμειναν πολύ στο σεξοκωμικό στοιχείο, για να πουλήσουν εισιτήρια, με αποτέλεσμα να αποδυναμώσουν το περιεχόμενό της.

Στο πρώτο επίπεδο, η υπόθεση της ταινίας είναι απλή. Παρακολουθούμε την πραγματοποίηση της απόλυτης ανδρικής φαντασίωσης: ένας άντρας μόνος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες , που όλες επιθυμούν το ίδιο πράγμα, τον φαλλό του!!!

Αν θέλεις μπορείς να μείνεις στην επιφάνεια της ταινίας και να γελάσεις με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν. Μπορείς επίσης να καβλώσεις με την ηδονοβλεπτική σκηνοθεσία του Πανουσόπουλου (παλιά μου τέχνη κόσκινο).Αν όμως θέλεις να εμβαθύνεις στην υπόθεση, πρέπει να διυλίσεις τις εικόνες και να αποκωδικοποιήσεις τους συμβολισμούς.

Όπως είπαμε, βλέπουμε την πραγματοποίηση της απόλυτης αντρικής φαντασίωσης, που όμως στην διάρκεια της ταινίας μετατρέπεται σε εφιάλτη με τραγική κατάληξη. Γιατί όμως;

Γιατί μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την παραπλάνηση του αρσενικού, για να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συλλογική γυναικεία φαντασίωση να βρουν το υπεραρσενικό, να το χρησιμοποιήσουν όπως επιθυμούν και στο τέλος να το ευνουχίσουν.

Το υπεραρσενικό πρωσοποποιείται ιδιοφυώς ως ο ναύτης που παίρνει την πρώτη του άδεια, μετά από μέρες και εκεί που ήταν αποκλεισμένος σε ένα ‘νησί’ γεμάτο άντρες (το καράβι) βρίσκεται αποκλεισμένος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες και τα επίπεδα της τεστοστερόνης φτάνουν σε εκρηκτικό σημείο.Η καθεμία από της γυναίκες βλέπει στο πρόσωπο του ναύτη το δικό της υπεραρσενικό και το χρησιμοποιεί αναλόγως.

Μετά από πολύ ‘χρησιμοποίηση’ φτάνουμε στην σκηνή ανθολογίας του τέλους. Η βύθιση του υπεραρσενικού στο αβαθές και σκοτεινό μνήμα έχει δύο σημασίες. Η πρώτη και δυσοίωνη είναι ότι επέρχεται ο πραγματικός θάνατος και άρα έχουμε πλήρη και ανεπίστρεπτο σωματικό ευνουχισμό. Η δεύτερη και πιο τρυφερή είναι ότι έχουμε την επιστροφή στην μήτρα της γυναίκας γης (το μνήμα συμβολίζει ξεκάθαρα το αιδοίο) και την επιστροφή του υπεραρσενικού στην εμβρυακή φάση, δηλαδή στον πλήρη μηδενισμό της σεξουαλικότητας και της σεξουαλικής επιθυμίας (πνευματικός ευνουχισμός).

Εγκαίνια

Κόβω την μωβ κορδέλα του νέου μου blog. Δεν έχω μείνει ικανοποιημένος από την μέχρι στιγμής προσέλευση στην προηγούμενή μου σελίδα, αλλά δεν πτοούμαι. Στο συγκεκριμένο blog θα ανεβάζω κείμενα για σινεμά και ταινίες, ξεκινώντας από κάποια post που έχω ανεβάσει και στην προηγούμενη μου σελίδα(μην είναι και άδειο).