Πριν από καιρό είδα σε DVD την ταινία-ντοκυμανταίρ Super Size Me. Το θέμα της είναι γνωστό. Παρακολουθούμε τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Morgan Spurlock να τρέφεται για ένα μήνα αποκλειστικά με γεύματα από τα MacDonald, καταγράφοντας τις συνέπειες του εγχειρήματος αυτού. Παράλληλα βλέπουμε και κάποιες συνεντεύξεις πολέμιων των fast food, αλλά και φανατικών υποστηρικτών τους, καθώς και διάφορες άλλες αναλύσεις κοινωνιολογικού περιεχομένου.
Μπορώ να πω ότι με διασκέδασε αρκετά το συγκεκριμένο φιλμ και μου πρόσφερε και κάποια τροφή για σκέψη. Η ‘τροφή’ όμως αυτή ήταν το ίδιο junk με την τροφή που προσφέρουν τα MacDonald! Επιφανειακές αναλύσεις, κοινότοπα επιχειρήματα και χοντροκομμένο χιούμορ αλά Michael Moore.
Το πιο ηλίθιο πάντως στην ταινία ήταν το όλο εγχείρημα του Morgan Spurlock, που αποτελεί και τον μόνο λόγο ύπαρξης της. Είναι τελείως αναμενόμενο να πάθεις ένα σωρό κακά αν για ένα μήνα τρως μόνο βλαβερή fast food σαβούρα.Επίσης βρήκα ενοχλητικό το πόσο εγωκεντρικό ήταν αυτό το φιλμ. Και καλά Δαβίδ(καταναλωτής) εναντίον Γολιάθ(πολυεθνική). Από την αρχή μέχρι το τέλος βλέπουμε αυτόν τον τύπο. Τον παρακολουθούμε να κάνει κλύσμα, να ξερνάει, να του καταστρέφεται το συκώτι, να μην του σηκώνεται κ.τ.λ. Δηλαδή μια τελείως reality φάση.
Είμαι σίγουρος ότι ο Morgan Spurlock θέλει να τον ανακυρήξουμε νεομάρτυρα του ακτιβισμού, βοηθεια μας.Το όλο concept μου θυμίζει αυτό το εντελώς αμερικάνικο, που κάποιος μηνύει μια πολυεθνική για τον Α ή Χ απίθανο λόγο και φυσικά κερδίζει (πράγμα κατά τα άλλα παρήγορο, που μας δείχνει ότι ακόμα και ο πιο ηλίθιος πολίτης στην Αμερική έχει δικαιώματα που συχνά τα δικαστήρια του τα κατοχυρώνουν, σε αντίθεση με την χώρα μας). Ο φίλος μας αντί να κάνει μήνυση έκανε ντοκυμανταιρ. Μπραβο του!
No comments:
Post a Comment