Τεστοστερόνη

Πριν από αρκετό καιρό έγραψα την παρακάτω κριτική-ανάλυση για την ταινία ‘Τεστοστερόνη’ του Γιώργου Πανουσόπουλου (σενάριο-μουσική Αύγουστος Κορτώ). Νομίζω ότι είναι μια ταινία που έχει αδικηθεί από τους έλληνες κριτικούς κινηματογράφου, αλλά όχι άδικα.

Οι δημιουργοί της (οι παραγωγοί ίσως;) επέμειναν πολύ στο σεξοκωμικό στοιχείο, για να πουλήσουν εισιτήρια, με αποτέλεσμα να αποδυναμώσουν το περιεχόμενό της.

Στο πρώτο επίπεδο, η υπόθεση της ταινίας είναι απλή. Παρακολουθούμε την πραγματοποίηση της απόλυτης ανδρικής φαντασίωσης: ένας άντρας μόνος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες , που όλες επιθυμούν το ίδιο πράγμα, τον φαλλό του!!!

Αν θέλεις μπορείς να μείνεις στην επιφάνεια της ταινίας και να γελάσεις με τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν. Μπορείς επίσης να καβλώσεις με την ηδονοβλεπτική σκηνοθεσία του Πανουσόπουλου (παλιά μου τέχνη κόσκινο).Αν όμως θέλεις να εμβαθύνεις στην υπόθεση, πρέπει να διυλίσεις τις εικόνες και να αποκωδικοποιήσεις τους συμβολισμούς.

Όπως είπαμε, βλέπουμε την πραγματοποίηση της απόλυτης αντρικής φαντασίωσης, που όμως στην διάρκεια της ταινίας μετατρέπεται σε εφιάλτη με τραγική κατάληξη. Γιατί όμως;

Γιατί μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι αυτά που φαίνονται. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την παραπλάνηση του αρσενικού, για να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συλλογική γυναικεία φαντασίωση να βρουν το υπεραρσενικό, να το χρησιμοποιήσουν όπως επιθυμούν και στο τέλος να το ευνουχίσουν.

Το υπεραρσενικό πρωσοποποιείται ιδιοφυώς ως ο ναύτης που παίρνει την πρώτη του άδεια, μετά από μέρες και εκεί που ήταν αποκλεισμένος σε ένα ‘νησί’ γεμάτο άντρες (το καράβι) βρίσκεται αποκλεισμένος σε ένα νησί γεμάτο γυναίκες και τα επίπεδα της τεστοστερόνης φτάνουν σε εκρηκτικό σημείο.Η καθεμία από της γυναίκες βλέπει στο πρόσωπο του ναύτη το δικό της υπεραρσενικό και το χρησιμοποιεί αναλόγως.

Μετά από πολύ ‘χρησιμοποίηση’ φτάνουμε στην σκηνή ανθολογίας του τέλους. Η βύθιση του υπεραρσενικού στο αβαθές και σκοτεινό μνήμα έχει δύο σημασίες. Η πρώτη και δυσοίωνη είναι ότι επέρχεται ο πραγματικός θάνατος και άρα έχουμε πλήρη και ανεπίστρεπτο σωματικό ευνουχισμό. Η δεύτερη και πιο τρυφερή είναι ότι έχουμε την επιστροφή στην μήτρα της γυναίκας γης (το μνήμα συμβολίζει ξεκάθαρα το αιδοίο) και την επιστροφή του υπεραρσενικού στην εμβρυακή φάση, δηλαδή στον πλήρη μηδενισμό της σεξουαλικότητας και της σεξουαλικής επιθυμίας (πνευματικός ευνουχισμός).