Η δεύτερη του ταινία, Peppermint Candy 2000, συμπέφτει με το μιλένιουμ και έτσι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον σκηνοθέτη να κάνει μια αναδρομή στη τελαυταία 20ετία του 20ου αιώνα της χώρας του. Η ταινία είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν του ήρωά της και παράλληλα της Κορέας, με όχημα ένα τρένο. Βλέπουμε εφτά στιγμές από την ζωή του, μάλλον αντιπαθητικού, ήρωα και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιες ήταν οι λάθος επιλογές του και την εποχή όπου ήταν αθώος.
Τέλος, η πιο πρόσφατη ταινία του, το Secret Sunshine 2007, κατά την γνώμη μου η καλύτερή του. Πολύ δυνατό θέμα, μια χήρα μητέρα μετακομίζει στη πόλη όπου γεννήθηκε ο άντρας της. Εκεί βρίσκει εχθρούς και φίλους. Κρατάει τις ισσοροποίες μέχρι που την βρίσκει ένα τεράστιο κακό, απαγάγουν τον γιο της και τον σκοτώνουν. Βρίσκει παρηγοριά στον θεό και την εκκλησία και αποφασίζει να συγχωρέσει τον φονιά του παιδιού της. Εκεί ανακαλύπτει ότι και αυτός έχει βρει τον θεό και τις λέεί ότι έχουν συγχωρεθεί ήδη οι αμαρτίες του και απόδειξη είναι η επίσκεψή της. Δεν μπορει να το δεχτεί αυτό και από κει και πέρα η κατάρευση έρχεται με μαθηματική ακρίβεια. Τελικά βρίσκει την λύτρωση στην πραγματική αγάπη.
Γενικά μου άρεσε. Μια ένσταση έχω μόνο για τον Lee Chang Dong, σχετικά με αυτόν τον υφέρπων διδακτισμό που υπάρχει σε όλες τις ταινίες του. Να ανεφέρω ότι είναι και υπουργός πολιτισμού της χώρας του, έτσι εξηγείται η άνθιση του νοτιοκορεάτικου κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, αν και τώρα αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα.
No comments:
Post a Comment