O Mikio Naruse είναι σίγουρα το must του φετινού φεστιβάλ, αυτό βρίσκεται στα στόματα όλων των σινεφίλ, αν και δεν υπάρχει η προσέλευση που του αναλογεί.Ξεχασμένο και εν πολλοίς άγνωστο για χρόνια το έργο του, μόλις πρόσφατα ήρθε ξανά στην επιφάνεια και αμέσως τοποθετήθηκε το όνομά του δίπλα στα ονόματα των Οζού, Μιζογκούτσι και Κουροσάβα (καμία υπερβολλή εδώ).
Είδα τέσσερις ταινίες του μέχρι στιγμής και έχω να δηλώσω ότι με έχει κερδίσει για πάντα. Ειδικά οι ηρωίδες του, οι οποίες θα έλεγα ότι είναι μοναδικές στον ιαπωνικό και παγκόσμιο κινηματογράφο, τουλάχιστον ο τρόπος που τις προσεγγίζει και τις αναλύει. Γενικά δείχνει ότι αγαπάει της γυναίκες τις εποχής του, οι οποίες στην χώρα του είναι αναγκασμένες να ζουν δυο φορές πιο πειθαρχημένες από τους άντρες. Ο Ναρούσε αναλύει με υπερβολική ακρίβεια και οξυδέρκεια τις Παντρεμένες, τις Γκέϊσες, ακόμη και τα αφελή μοντέρνα κορίτσια και την θέση τους στην κοινωνία.
Είναι ένας ιδιαίτερος τύπος ηρωίδας. Ζει στα προάστια , μικροπαντρεμένη, αλλά άτεκνη, υποδειγματική νοικοκυρά, σχεδόν υποταγμένη (οικιοθελώς) στον άνδρα της, ο οποίος την παραμελεί και την αντιμετωπίζει σαν υπηρέτρια. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που βρίσκει το θάρρος να πάρει την μοίρα της στα χέρια της και να μεριμνήσει επιτέλους για τον εαυτό της, προετοιμασμένη να αποδεχτεί με μεγάλο πόνο τις αναπόφευκτες συνέπειες.
Στην αρχή της ταινίας ο Ναρούσε τις τοποθετεί σε δεύτερο πλάνο, στο φόντο, μερικές φορές μάλιστα απουσιάζουν εντελώς (είναι πίσω από τοίχους ή σε άλλα δωμάτια, κάνουν δουλειές), αλλά πάντα είναι αυτές που πρωταγωνιστούν. Κατά την διάρκεια της ταινίας τις φέρνει σιγά-σιγά πιο μπροστά και αρχίζουν να κυριαρχούν το πλάνο την στιγμή που αποφασίζουν να αλλάξουν στάση και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.Επίσης οι ηλικιωμένοι στις ταινίες του (είναι γνωστό πόσο σεβαστοί είναι στην ιαπωνική κοινωνία) παίζουν καταλυτικό ρόλο, στην ψυχολογία των ηρωίδων κυρίως και λιγότερο στην συμπεριφορά.
Βγαίνεις από την αίθουσα κουβαλώντας, για ώρα, μέσα σου την μελαγχολία και την απαισιοδοξία των ηρώων και των υπέροχων πλάνων του.
Υ.Γ.1: Σήμερα και χθες στην προβολή καθόμουν πίσω από τον ‘δάσκαλο’ Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και άθελα μου (ναι καλά τώρα...) κρυφάκουσα κάποιες ατάκες του (να κάνουμε και λίγο κουτσομπολιό, γιατί όχι, χεχε). Φυσικά κατενθουσιασμένος με τον Ναρούσε, ειδικά με το Γεύμα και τα βλέμματα της Setsuko Hara, όχι όμως και πολύ ευχαριστημένος με το υπόλοιπο πρόγραμμα του φεστιβάλ. Μεγάλο του παράπονο (και δικό μου και όλων) ο προγραμματισμός των προβολών, έπεφταν η μία πάνω στην άλλην (εντάξει παίζονται από δυο φορές, αλλά αν χάσεις μια προβολή πάει).
Υ.Γ.2 :Επίσης είδα χθες και την αγαπημένη μου Μισέλ Βάλευ στην καφετέρια του μουσείου φωτογραφίας και έχω να δηλώσω καταγοητευμένος.
Υ.Γ.3 : Πίσω στον Ναρούσε. Υπάρχει μια φοβερή σκηνή στην ταινία ‘Το Γεύμα’ που με άφησε άναυδο, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι πίνει μπύρα σε ένα καπηλειό, η γυναίκα την βρίσκει πικρή και την αφήνει στην άκρη, ο άντρας την πίνει ολόκληρη και το καταευχαριστιέται, πρόκειται για μια ιδιοφυέστατη μεταφορά για τον έγγαμο βίο τους και το μέλλον τους (αν το έχετε δει κι εσείς είμαι σίγουρος ότι καταλάβατε τι εννοώ).
No comments:
Post a Comment