Παραβρέθηκα σήμερα στην προβολή της ταινίας 'JC Chavez' του Diego Luna. Είναι ένα ντοκυμανταιρ για την ζωή του μεγαλύτερου μεξικάνου πυγμάχου, του Χούλιο Σεζαρ Τσάβεζ (107 νίκες, 6 ήττες, 88 νοκ αουτ, 37 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής). Εντάξει, το θέμα της πυγμαχίας δεν τραβάει το ελήνικό κοινό, αλλά στο λευκό πανί έχει την γοητεία του (Raging Bull και άλλα). Ευτυχώς η ταινία δεν εξαντλείται στο μποξ, ανέλυε τις σχέσεις του Τσαβεζ με την οικογένειά του (ειδικά με τον μεγάλο γιο του ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του), με κάποιους (κακούς) πολιτικούς της χώρας του και εντέλει παρουσιάζει την σταδιακή πτώση ενός θρύλου, καταλήγοντας σε μια πολύ δυνατή σκηνή στο φινάλε της ταινίας, μετατρέποντας τον έτσι σε συμβολικό πρόσωπο, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά και σε ένα πιο ευρύτερο. Να αναφέρω επίσης ότι η ταινία είχε και πολύ ωραία μεξικάνικη μουσική.
Δεν ξερω αν σας θυμίζει κάτι το όνομα του Diego Luna, ας σας φρεσκάρω λίγο την μνήμη. Είναι πολύ γνωστός ηθοποιός, τον έχετε πετύχει σίγουρα κάπου, και συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον καλό του φίλο Gabriel Garcia Bernal στο 'Θέλω και την μαμά σου'. Οι δυο τους, μαζί με τον Pablo Cruz, δημιουργήσαν την ανεξάρτητη μεξικάνικη εταιρία παραγωγής Canana Films. Η ταινία 'JC Chavez' είναι η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και προέκυψε, απ'οτι μας είπε, τυχαία. Είχε πάει το 2004 σε έναν αγώνα πυγμαχίας στο Λας Βέγκας (για πρώτη φορά στην ζωή του) και έτυχε να κάθίσει στην δεύτερη σειρά δίπλα στον Τσάβεζ (τον οποίο θαύμαζε από μικρός χωρίς να είναι φαν του σπορ) και πάνω στην κουβέντα προέκυψε η ιδέα για την δημιουργία αυτής της ταινίας. Εκείνη την εποχή ο Τσάβεζ είχε χάσει την δημοτικότητά του στο Μεξικό. Τον ακολουθούσε λοιπόν για πάνω από ένα χρόνο με το συνεργείο του και σιγά σιγά απέκτησε την εμπιστοσύνη του. Αυτό του έδωσε την δυνατότητα να καταγράψει πολύ ιδιωτικές στιγμές του, οι οποίες με το κατάλληλο μοντάζ μετατράπηκαν σε πολύ δυνατές σκηνές.
Pablo Cruz, Diego Luna και....χμμ η διαχυτική μεταφράστρια
Ο Diego ήταν παρών πριν και μετά την προβολή και απάντησε σε (πάρα πολλές) ερωτήσεις. Έχω να πω ότι τον ζήλεψα, όχι για την ταινία του, αλλά γιατί με το παρουσιαστικό και τις χαριτωμενιές του κέρδισε με μεγάλη ευκολία το γυναικείο κοινό της αίθουσας. Κορίτσια και μεγάλες δεν σταμάτησαν να χαμογελούν.
Tο γυναικείο κοινό κρεμάμενο στα χείλη του Diego
5 comments:
Είμαι fan και του Diego και του Gael και τώρα έψαχνα στο net κάποια νέα γι'αυτή την επίσκεψη και με έβγαλε στο δικό σου blog.Δυστυχώς μένω Αθήνα και εργάζομαι οπότε δεν μπόρεσα να ανέβω και να δω το ντοκιμαντερ (και επίσης να παραστώ στο masterclass του Malcovich(τι ήταν και αυτό,ο Θεός κατέβηκε στη γη!! ). Μπορείς να πείς μερικές λεπτομέρειες απο τη συζήτηση; Φαντάζομαι δεν αναλώθηκε μόνο στο ντοκιμαντερ...θα μίλησε και για την πατρίδα του και για άλλα πολλά.
Σ'ευχαριστώ :)
Περισσοτερο για την ταινία και για τον μποξερ τον Τσαβεζ μιλουσε, δυστυχως δεν είχαμε και πολυ χρονο για να του κανουμε πιο προσωπικες ερωτησεις.
Όσο για τον Μαλκοβιτς,δυστυχως δεν τον ειδα απο κοντά :(, αλλά υπήρχε κάτι διαφορετικό στην ατμόσφαιρα όσο ήταν παρών εκεί γύρω....
A ξέχασα να σου πω ότι βρήκε τα ελληνικά πολύ sexy!
Ωραία...αυτός βρίσκει τα ελληνικά sexy εγώ βρίσκω τα ισπανικά sexy... θα είχαμε να λέμε! :Ρ :lol
Τι κρίμα όμως που δεν υπάρχει διανομή για ταινίες πέρα απο αυτές που προέρχονται απο τις κλασσικές χώρες.Για παράδειγμα o μεξικάνικος κινηματογράφος δεν είχα ιδέα οτι υπήρχε,έπρεπε να αρχίσω να μαθαίνω ισπανικά για να δώ το "Amores Perros"...Αυτή βρήκε διανομή για την Ελλάδα ή θα πρέπει να την πάρουμε σε DVD; Άκουσες κάτι;
p.s: τελευταία ερώτηση,promise :)
Δεν άκουσα κάτι τετοιο, αλλωστε το μποξ δεν ειναι και πολυ δημοφιλες σπορ στην ελλάδα.Πάντως θα μπορούσε άνετα να παιχτεί σε κανα δυο αιθουσες
Post a Comment