Teeth

Ίσως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς που μας έρχεται. Η Dawn O' Keefe (Jess Weixler) είναι μια προβληματισμένη και καταπιεσμένη έφηβη (δηλαδή παρθένα). Έτσι γίνεται εύκολο θύμα για τα πειράγματα των αγοριών στο σχολείο και του ετεροθαλή ψυχάκια αδερφού της. Αυτό όμως δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της, καθώς κάποια στιγμή ανακαλύπτει ότι ο κόλπος της έχει κοφτερά δοντάκια!

Το στόρυ της ταινίας βασίζεται σε έναν πολύ διαδεδομένο αστικό μύθο (vagina dentata), που παίζει με τον μεγαλύτερο φόβο των αρσενικών, τον ευνουχισμό κατά την διάρκεια του σεξ. O μύθος αυτός έχει πολύ βαθιές ρίζες στην παράδοση και στην μυθολογία διάφορων λαών. Η πιο γνωστή περίπτωση είναι ένας μύθος των ιθαγενών της Αμερικής που θέλει ένα ψάρι να κατοικεί μέσα στο κόλπο της Τρομακτικής Μητέρας Θεάς, μέχρι που μια μέρα ήρθε ένας ηρωικός νέος, ο οποίος κατάφερε να σπάσει όλα τα δόντια του ψαριού, έκτός από ένα που έγινε η κλειτορίδα της θεάς. Ένας άλλος μύθος που έρχεται από την Ιαπωνία θέλει έναν κακό δαίμονα να έχει καταλάβει το κόλπο μιάς γυναίκας και να δαγκώνει όποιον τον 'ενοχλεί', ένας έξυπνος νέος όμως αποφάσισε να φτιάξει έναν μεταλικό δονητή, για να κοροιδέψει τον δαίμονα και έτσι έγινε. Δάγκωσε το σίδερο και εσπάσαν όλα τα δόντια του. Eπίσης ο συγκεκριμένος αστικός μύθος έδωσε μια καταπληκτική ιδέα σε μια δαιμόνια αμερικανίδα, η οποία δημιούργησε ένα είδος διαφράγματος με δόντια, για να φοβίσει έτσι τους επίδοξους βιαστές, αν και άνετα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για λόγους εκδίκησης...

Το Tagline της ταινίας τα λέει όλα : Every Rose Has Its Thorns

Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance συμμετείχε στο πανόραμα του 51ου φεστιβάλ Βερολίνου. Βγαίνει στις αμερικάνικες αίθουσες στις 18 Γενάρη και ελπίζουμε να έρθει και στα μέρη μας. Ήδη γίνεται ντόρος, καθώς έχουν επιστρατευτεί όλα τα ηλεκτρονικά μέσα για την προώθηση της ταινίας (myspace, site κ.τ.λ.).

Η Πιο Κακόφημη Ταινία Όλων Των Εποχών(sic)

Δεν θα μπορούσε παρά να προέρχεται από την Ιαπωνία, η σειρά ταινιών με τον γενικό χαρακτηρισμό Guinea Pig Movies (στα γιαπωνέζικα giniipiggu). Ο 'μύθος' ξεκίνησε το 1985 από τον Satoru Ogura (ο οποίος πολύ αργότερα χρημάτισε και παραγωγός στο Pistol Opera του Seijun Suzuki!). Γυρισμένο σε video (όπως και όλες οι υπόλοιπες ταινίες της σειράς), χωρίς τίτλους αρχής και τέλους, διάρκειας μόλις 45 λεπτών(ευτυχώς), περιγράφει (με γραφικότατο τρόπο) τον βασανισμό/διαμελισμό ενός κοριτσιού από μια παρέα αγοριών.

Το απόγειο όμως της αρρώστιας είναι η δεύτερη ταινία της σειράς (και εκεί αναφέρεται ο τίτλος), το λεγόμενο 'Flowers Of Flesh And Blood', του Hideshi Hino, ακόμα και ο Δημήτρης Κολιοδήμος την έχει χαρακτηρίσει άρρωστο και εμετικό σκουπίδι. To υποτυπώδες στόρυ θέλει έναν τύπο ντυμένο σαμουράϊ να απαγάγει μια κοπέλα, να την δένει σε ένα κρεβάτι και να την τεμαχίζει σιγά-σιγά με διάφορους τρόπους (όλα αυτά τα βλέπουμε σε όλο τους το μεγαλείο και με κάθε λεπτομέρεια). Στο τέλος (φυσικά) τρώει διάφορα κομμάτια της.

Στα τέλη της δεκαετίας του 80 η ταινία πέρασε τον Ειρηνικό και έκανε την εμφάνισή της στα κάτω ράφια διάφορων βίντεοκλαμπ. Για πολλά χρόνια κυκλοφορούσε σε φθαρμένες κόπιες, που όποιος τις έβλεπε, πίστευε πως παρακολουθούσε ένα αυθεντικό snuff movie (ξερετε τωρα). Μεταξύ τους και το industrial συγκρότημα Skinny Puppy, που έγραψε το τραγούδι(?) 'Τhe Mourn' για την ταινία και αργότερα χρησιμοποιούσε κομμάτια της στα live show.

Η φήμη της ταινίας απογειόθηκε από ένα περίπου γελοίο περιστατικό(κατά την άποψη των splatterάδων πάντα). Μια κόπια έπεσε στα χέρια του Charlie Sheen, o oποίος πίστεψε ότι τα όσα έβλεπε ήταν αληθινά, έτσι ήρθε σε επαφή με το FBI για να ερευνήσουν το θέμα και να απαγορέψουν την παραιτέρω προβολή και κυκλοφορία των ταινιών αυτών.

Μέρος της αρνητικής της φήμης το χρωστάει στον γιαπωνέζο serial killer Tsutomu Miyazaki(στην φωτό παρακάτω), ο οποίος είχε δηλώσει ότι ήταν η αγαπημένη του ταινία και μάλιστα την αντέγραψε σε έναν από τους πραγματικούς φόνους που διέπραξε.

Πρόσφατα όλη η σειρά επανακυκλοφόρησε σε DVD. Σε ένα από αυτά υπάρχει ένα κατατοπιστικό (και ανακουφιστικό...) Making Of, το οποίο έδωσε οριστικό τέλος στις φήμες που κυκλοφορούσαν τόσα χρόνια. Τα εύσημα στους υπεύθυνους για τα Special Effect λοιπόν.

Όποιος έχει όρεξη να δεί το trailer της ταινίας ιδού:

Αγαπάμε Simone Simon

Από τις πιο αγαπημένες σταρ του παλιού Χόλυγουντ (αν και γαλλικής καταγωγής). Ιδανική γατούλα (με κοφτερά νυχάκια) στο Cat People του Jacques Tourneur.

Robocop και Marx

H ταινία Robocop(1987) είναι σίγουρα γνωστή σε όλους. Μια φουρουριστική περιπέτεια, με έναν (κατά την γνώμη μου) απολύτως μαρξιστικό πυρήνα.

.

Ο πρωταγωνιστής (Paul Weller) είναι ένας αστυνομικός, που κάποια στιγμή μπλέκει σε μια κωλοκατάσταση και δολοφονείτε άγρια και σαδιστικά (μην ξεχνάμε ότι σκηνοθετεί ο

Paul Verhoven). Πέφτει στο καθήκον. Οι εργοδότες του όμως, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το ίδιο το κράτος(πίσω από το οποίο κρύβεται μια τεράστια πολυεθνική εταιρία), δεν τον αφήνει να αναπαυτεί εν ειρήνη και κυρίως χωρίς να πάρει άδεια από κανέναν, το ανασυναρμολογεί τοποθετώντας μέσα του μηχανικά εξαρτήματα, μετατρέποντάς τον έτσι σε ένα άβουλο και προγραμματισμένο ρομπότ, που το μόνο 'δικαίωμα' που έχει έναι να εκτελέι εντολές.

.

Έχουμε απόλυτη ισοπέδωση της προσωπικότητας, την καταπάτηση των πρωσοπικών ελευθεριών του πρωταγωνιστή. Η ίδια του η ύπαρξη θυσιάζεται στο βωμό της αποτελεσματικότητας και των αναγκών του συστήματος.

Τελικά υπερισχύει το ανθρώπινο στοιχείο, για να έχουμε έτσι και τις υπαρξιακές/ανθρωπιστικές πινελιές και θέματα βιοηθικής που υπάρχουν σε όλα τα φιλμ Ε.Φ. που βγάζει το Hollywood.

.

Σκεφτείτε, αν ο ήρωας δεν ήταν μπάτσος (cop), δηλαδη ένα πιονι του συστήματος, και ήταν, ας πούμε, ένας απλός εργάτης (Roboworker) ο οποίος σκοτώνεται σε ατύχημα στην δουλειά και τα αφεντικά του αποφασίζουν να το αναστήσουν μετατρέποντάς τον σε ρομπότ, αγνοώντας την ατομικότητά του και την οικογένειά του. Τότε οι μαρξιστικές προεκτάσεις θα ήταν σίγουρα πιο εμφανείς.

.

Άλλωστε είναι περίπου πραγματικότητα, οι αστυνομικοί αντιμετοπίζονται από την εκάστοτε εξουσία σαν άβουλες μηχανές. Η ταινία Robocop είναι περίπου προφητική, παραμένει βεβαίως στην επιφάνειά της μια καλογυρισμένη (είναι η αλήθεια) macho περιπέτεια γεμάτη κλισέ.

Serge Gainsbourg : Histoire De Melody Nelson

Τα λόγια είναι περιττά, τι να πω τώρα (ποιος εγώ) για τον μεγάλο καλλιτέχνη/pevert Serge. Αγαπημένο το Historie De Melody Nelson, ένα κόνσεπτ άλμπουμ που αναφέρεται, όπως λέει και ο τίτλος, στην ιστορία της μικρής Μέλοντυ Νέλσον (την ενσαρκώνει τέλεια η Jane Birkin), η οποία μπλέκεται σε περίεργες καταστάσεις, τις οποίες μας αφηγείται με κινηματογραφικό και γλαφυρό τρόπο ο Gainsbourg, αφήνοντας τεράστιο χώρο στην φαντασία του ακροατή να λειτουργήσει αυτόνομα.

Η ιστορία ξεκινάει με τον απρόσωπο πρωταγωνιστή (ο ίδιος ο καλλιτέχνης?) να οδηγάει μες την νύχτα μια Rolls Royce. Παραλίγο να χτυπήσει μια κοπέλα. Αυτή χάνει την ισσοροποία της, πέφτει από το ποδήλατό της και έτσι όπως προσγειώνεται χάμω στην γη, σηκώνεται η φούστα της και έτσι εκτίθεται μπροστά στα μάτια του η λευκή της κυλότα. Της ρωταέι το όνομά της, Μέλοντυ του απαντά, Μέλοντυ Νέλσον. Ανεβαίνει στο αυτοκίνητό του και ξεκινά, φυσικά την ερωτεύεται σε δευτερόλεπτα. Καταλήγουν σε ένα ξεχασμένο μπαρόκ-ροκοκό ξενοδοχείο, όπου την κάνει δική του. Τα μπρούτζινα γυμνά αγάλματα της Αφροδίτης και της Σαλώμης παρατηρούν σιωπηλά την αντανάκλαση των δύο εραστών στους καθρέπτες του ταβανιού. Τώρα όμως θέλει να επισκεφθεί ξανά τον ουρανό. Ανεβαίνει σε ένα αεροπλάνο, αλλά χαλάει ο αυτόματος πιλότος και έτσι συντίβεται κάπου στην ζούγκλα της Νέας Γουινέας, κανείς δεν την ξαναείδε και μόνο ο πρωταγωνιστής πρόφτασε να την αγκαλιάσει στα 14 καλοκαίρια και τους 15 χειμώνες που έζησε.

Ας αφήσω όμως το ίδιο το Serge να σας διηγηθεί την ιστορία του, μέσα από τα φιλμάκια που γυρίστηκαν ειδικά για την γαλλική τηλεόραση, τον δεκέμβρη του 1971, από τον τηλεσκηνοθέτη Jean-Christophe Averty. Toυς στίχους/διαλόγους μπορείτε να τους βρείτε μεταφρασμένους στα αγγλικά εδώ.

1. Melody

2. Ballade de Melody Nelson

3. Valse de Melody

4. Ah! Melody

5. L'hôtel particulier

6. En Melody

7. Cargo Culte

48o Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης : Μίκιο Ναρούσε, Ιαπωνία

O Mikio Naruse είναι σίγουρα το must του φετινού φεστιβάλ, αυτό βρίσκεται στα στόματα όλων των σινεφίλ, αν και δεν υπάρχει η προσέλευση που του αναλογεί.

Ξεχασμένο και εν πολλοίς άγνωστο για χρόνια το έργο του, μόλις πρόσφατα ήρθε ξανά στην επιφάνεια και αμέσως τοποθετήθηκε το όνομά του δίπλα στα ονόματα των Οζού, Μιζογκούτσι και Κουροσάβα (καμία υπερβολλή εδώ).

Είδα τέσσερις ταινίες του μέχρι στιγμής και έχω να δηλώσω ότι με έχει κερδίσει για πάντα. Ειδικά οι ηρωίδες του, οι οποίες θα έλεγα ότι είναι μοναδικές στον ιαπωνικό και παγκόσμιο κινηματογράφο, τουλάχιστον ο τρόπος που τις προσεγγίζει και τις αναλύει. Γενικά δείχνει ότι αγαπάει της γυναίκες τις εποχής του, οι οποίες στην χώρα του είναι αναγκασμένες να ζουν δυο φορές πιο πειθαρχημένες από τους άντρες. Ο Ναρούσε αναλύει με υπερβολική ακρίβεια και οξυδέρκεια τις Παντρεμένες, τις Γκέϊσες, ακόμη και τα αφελή μοντέρνα κορίτσια και την θέση τους στην κοινωνία.

Είναι ένας ιδιαίτερος τύπος ηρωίδας. Ζει στα προάστια , μικροπαντρεμένη, αλλά άτεκνη, υποδειγματική νοικοκυρά, σχεδόν υποταγμένη (οικιοθελώς) στον άνδρα της, ο οποίος την παραμελεί και την αντιμετωπίζει σαν υπηρέτρια. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που βρίσκει το θάρρος να πάρει την μοίρα της στα χέρια της και να μεριμνήσει επιτέλους για τον εαυτό της, προετοιμασμένη να αποδεχτεί με μεγάλο πόνο τις αναπόφευκτες συνέπειες.

Στην αρχή της ταινίας ο Ναρούσε τις τοποθετεί σε δεύτερο πλάνο, στο φόντο, μερικές φορές μάλιστα απουσιάζουν εντελώς (είναι πίσω από τοίχους ή σε άλλα δωμάτια, κάνουν δουλειές), αλλά πάντα είναι αυτές που πρωταγωνιστούν. Κατά την διάρκεια της ταινίας τις φέρνει σιγά-σιγά πιο μπροστά και αρχίζουν να κυριαρχούν το πλάνο την στιγμή που αποφασίζουν να αλλάξουν στάση και να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.

Επίσης οι ηλικιωμένοι στις ταινίες του (είναι γνωστό πόσο σεβαστοί είναι στην ιαπωνική κοινωνία) παίζουν καταλυτικό ρόλο, στην ψυχολογία των ηρωίδων κυρίως και λιγότερο στην συμπεριφορά.

Βγαίνεις από την αίθουσα κουβαλώντας, για ώρα, μέσα σου την μελαγχολία και την απαισιοδοξία των ηρώων και των υπέροχων πλάνων του.

Υ.Γ.1: Σήμερα και χθες στην προβολή καθόμουν πίσω από τον ‘δάσκαλο’ Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και άθελα μου (ναι καλά τώρα...) κρυφάκουσα κάποιες ατάκες του (να κάνουμε και λίγο κουτσομπολιό, γιατί όχι, χεχε). Φυσικά κατενθουσιασμένος με τον Ναρούσε, ειδικά με το Γεύμα και τα βλέμματα της Setsuko Hara, όχι όμως και πολύ ευχαριστημένος με το υπόλοιπο πρόγραμμα του φεστιβάλ. Μεγάλο του παράπονο (και δικό μου και όλων) ο προγραμματισμός των προβολών, έπεφταν η μία πάνω στην άλλην (εντάξει παίζονται από δυο φορές, αλλά αν χάσεις μια προβολή πάει).

Υ.Γ.2 :Επίσης είδα χθες και την αγαπημένη μου Μισέλ Βάλευ στην καφετέρια του μουσείου φωτογραφίας και έχω να δηλώσω καταγοητευμένος.

Υ.Γ.3 : Πίσω στον Ναρούσε. Υπάρχει μια φοβερή σκηνή στην ταινία ‘Το Γεύμα’ που με άφησε άναυδο, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι πίνει μπύρα σε ένα καπηλειό, η γυναίκα την βρίσκει πικρή και την αφήνει στην άκρη, ο άντρας την πίνει ολόκληρη και το καταευχαριστιέται, πρόκειται για μια ιδιοφυέστατη μεταφορά για τον έγγαμο βίο τους και το μέλλον τους (αν το έχετε δει κι εσείς είμαι σίγουρος ότι καταλάβατε τι εννοώ).

48o Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης : Diego Luna, Μεξικό

Παραβρέθηκα σήμερα στην προβολή της ταινίας 'JC Chavez' του Diego Luna. Είναι ένα ντοκυμανταιρ για την ζωή του μεγαλύτερου μεξικάνου πυγμάχου, του Χούλιο Σεζαρ Τσάβεζ (107 νίκες, 6 ήττες, 88 νοκ αουτ, 37 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής). Εντάξει, το θέμα της πυγμαχίας δεν τραβάει το ελήνικό κοινό, αλλά στο λευκό πανί έχει την γοητεία του (Raging Bull και άλλα). Ευτυχώς η ταινία δεν εξαντλείται στο μποξ, ανέλυε τις σχέσεις του Τσαβεζ με την οικογένειά του (ειδικά με τον μεγάλο γιο του ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια του), με κάποιους (κακούς) πολιτικούς της χώρας του και εντέλει παρουσιάζει την σταδιακή πτώση ενός θρύλου, καταλήγοντας σε μια πολύ δυνατή σκηνή στο φινάλε της ταινίας, μετατρέποντας τον έτσι σε συμβολικό πρόσωπο, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά και σε ένα πιο ευρύτερο. Να αναφέρω επίσης ότι η ταινία είχε και πολύ ωραία μεξικάνικη μουσική.

Δεν ξερω αν σας θυμίζει κάτι το όνομα του Diego Luna, ας σας φρεσκάρω λίγο την μνήμη. Είναι πολύ γνωστός ηθοποιός, τον έχετε πετύχει σίγουρα κάπου, και συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον καλό του φίλο Gabriel Garcia Bernal στο 'Θέλω και την μαμά σου'. Οι δυο τους, μαζί με τον Pablo Cruz, δημιουργήσαν την ανεξάρτητη μεξικάνικη εταιρία παραγωγής Canana Films. Η ταινία 'JC Chavez' είναι η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα και προέκυψε, απ'οτι μας είπε, τυχαία. Είχε πάει το 2004 σε έναν αγώνα πυγμαχίας στο Λας Βέγκας (για πρώτη φορά στην ζωή του) και έτυχε να κάθίσει στην δεύτερη σειρά δίπλα στον Τσάβεζ (τον οποίο θαύμαζε από μικρός χωρίς να είναι φαν του σπορ) και πάνω στην κουβέντα προέκυψε η ιδέα για την δημιουργία αυτής της ταινίας. Εκείνη την εποχή ο Τσάβεζ είχε χάσει την δημοτικότητά του στο Μεξικό. Τον ακολουθούσε λοιπόν για πάνω από ένα χρόνο με το συνεργείο του και σιγά σιγά απέκτησε την εμπιστοσύνη του. Αυτό του έδωσε την δυνατότητα να καταγράψει πολύ ιδιωτικές στιγμές του, οι οποίες με το κατάλληλο μοντάζ μετατράπηκαν σε πολύ δυνατές σκηνές.

Pablo Cruz, Diego Luna και....χμμ η διαχυτική μεταφράστρια

Ο Diego ήταν παρών πριν και μετά την προβολή και απάντησε σε (πάρα πολλές) ερωτήσεις. Έχω να πω ότι τον ζήλεψα, όχι για την ταινία του, αλλά γιατί με το παρουσιαστικό και τις χαριτωμενιές του κέρδισε με μεγάλη ευκολία το γυναικείο κοινό της αίθουσας. Κορίτσια και μεγάλες δεν σταμάτησαν να χαμογελούν.

Tο γυναικείο κοινό κρεμάμενο στα χείλη του Diego

48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου : Lee Chang Dong, Κορέα

Παρακολούθησα τις 3 από τις 4 ταινίες του. Η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, Green Fish 1997 με την οποία είχε έρθει για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ εκείνης της χρονιάς, είναι η πιο αδύναμη, μιλάμε για τεράστιες κοιλιές και δεν έχει να πει και πολλά.

Η δεύτερη του ταινία, Peppermint Candy 2000, συμπέφτει με το μιλένιουμ και έτσι ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον σκηνοθέτη να κάνει μια αναδρομή στη τελαυταία 20ετία του 20ου αιώνα της χώρας του. Η ταινία είναι ένα ταξίδι στο παρελθόν του ήρωά της και παράλληλα της Κορέας, με όχημα ένα τρένο. Βλέπουμε εφτά στιγμές από την ζωή του, μάλλον αντιπαθητικού, ήρωα και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιες ήταν οι λάθος επιλογές του και την εποχή όπου ήταν αθώος.

Τέλος, η πιο πρόσφατη ταινία του, το Secret Sunshine 2007, κατά την γνώμη μου η καλύτερή του. Πολύ δυνατό θέμα, μια χήρα μητέρα μετακομίζει στη πόλη όπου γεννήθηκε ο άντρας της. Εκεί βρίσκει εχθρούς και φίλους. Κρατάει τις ισσοροποίες μέχρι που την βρίσκει ένα τεράστιο κακό, απαγάγουν τον γιο της και τον σκοτώνουν. Βρίσκει παρηγοριά στον θεό και την εκκλησία και αποφασίζει να συγχωρέσει τον φονιά του παιδιού της. Εκεί ανακαλύπτει ότι και αυτός έχει βρει τον θεό και τις λέεί ότι έχουν συγχωρεθεί ήδη οι αμαρτίες του και απόδειξη είναι η επίσκεψή της. Δεν μπορει να το δεχτεί αυτό και από κει και πέρα η κατάρευση έρχεται με μαθηματική ακρίβεια. Τελικά βρίσκει την λύτρωση στην πραγματική αγάπη.

Γενικά μου άρεσε. Μια ένσταση έχω μόνο για τον Lee Chang Dong, σχετικά με αυτόν τον υφέρπων διδακτισμό που υπάρχει σε όλες τις ταινίες του. Να ανεφέρω ότι είναι και υπουργός πολιτισμού της χώρας του, έτσι εξηγείται η άνθιση του νοτιοκορεάτικου κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια, αν και τώρα αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα.

48o Φεστιβάλ Κινηματογράφου : Ελληνικό Νουάρ

Οι ελληνικές ταινίες αυτού του αφιερώματος δυστυχώς δεν μάζεψαν πολύ κόσμο μέχρι στιγμής, αλλά αξίζουν. Θα αναφερθώ στις δύο που είδα:

.

!SPOILERS-SPOILERS!

.

Εφιάλτης, του Ερρίκου Ανδρέου 1961. Άψογο!!!!!!!!Τι να πω, έμεινα έκπληκτος με το πόσο καλή ήταν αυτή η ταινία, σε όλα τα επίπεδα. Περίτεχνο σενάριο, με φροϋδικές και άλλες ψυχολογικές ανφορές, συν μια Χιτσκοκική ανατροπή όπου η αδιάφορη μελαχρινή διχάζεται ψυχικά και 'γίνεταί' η δημοφιλής ξανθιά φίλη της που πάντα ζήλευε. Από την στιγμή που αποκαλύπτεται η αλήθεια, σε ένα παραισθητικό και γεμάτο ένταση φινάλε(ολόκληρο μια σκηνή ανθολογίας για το ελληνικό σινεμά), στο μυαλό του θεατή έρχονται προηγούμενα γεγονότα και εξηγούνται όλα. Μάλιστα από πολύ νωρίς μας αποκαλύπτει ο σκηνοθέτης ποια είναι η πραγματική 'σχιζοφρενή'(στο ατελιέ του Ξενίδη βλέπουμε τον πίνακα που την απεικονίζει, φέρνοντας έτσι στο μυαλό το Proffondo Rosso του Dario Argento). Απο σκηνοθετική άποψης ακόμα πιο καλό. Νοσηρή ατμόσφαιρα και σε πολλές στιγμές καθηλωτικό, ακόμα και τρομακτικό. Φοβερή η χρήση του φωτισμού, ειδικά στο φινάλε, κάθε φορά που αλλάζει προσωπικότητα η ηρωίδα. Aν νομίζετε ότι υπερβάλω, δείτε την και θα καταλάβετε.

.

Ζεστός Μήνας Αύγουστος , του Σωκράτη Καψάσκη 1966. Σκηνοθετικά δεν έλεγε και πολλά, αλλά το σενάριο παρουσιάζε ενδιαφέρον, μόνο και μόνο γιατί περιγράφει μια ιστορία που δεν την συναντάμε συχνά στην ελληνική φιλμογραφία, ειδικά εκείνης της περιόδου. Ο Γιάννης Φέρτης, το καλό παιδί, γνωρίζει το κακό παιδί Πέτρο Φυσσούν, ο οποίος είναι ζιγκολό ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Συναντούν μια γοητευτική και μυστηριώδη γυναίκα(Κατερίνα Βασιλάκου), η οποία είναι πλούσια και παντρεμένη, την φλερταρει ο Φυσσούν αλλά προτιμα τον Φέρτη. Κάπου εκεί όμως εμφανίζεται ο άντρας της και του προτείνει να τον σκοτώσουν. Όμως ο άντρας δεν είναι τυχαίος, είναι ένας κυνικός και αντιπαθητικός μεγαλοαστός και έχει ήδη λερωμένη την φωλιά του. Είχε γνωρίσει τον Φυσσούν στο Παρίσι και τον πλήρωσε να βρει την γυναίκα του και να την αποπλανήσει, αυτή όμως όπως είπαμε διάλεξε άλλον. Έτσι νομίζουμε, γιατί οι ανατραπές δεν έχουν σταματημό. Η κυρία έχει ήδη γνωρίσει τον Φυσσούν και αγαπιούντε και ψαρέψαν τον Φέρτη για να κάνει την βρωμοδουλειά. Κλασσικό στόρυ ερωτικού νουάρ δηλαδή, πιο κλασσικό δεν γίνεται.

48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Ξεκινάει από αύριο και ήδη έχω ακούσει τις πρώτες γκρίνιες, κυρίως για τον αναλυτικό οδηγό των ταινιών του φεστιβάλ, ο οποίος δεν είναι ακόμη έτοιμος για ευρεία διάθεση.

Ας τα προσπεράσουμε όλα αυτά και να μιλήσουμε για τις ταινίες και τα αφιερώματα και τις προτάσεις του Guerilla Cinema (το οποίο θα βρίσκεται στο φεστιβαλ νυχθημερών).

Ημέρες Ανεξαρτησίας

Το συγκεκριμένο τμήμα δεν έχει να παρουσιάσει φέτος κάποια πολύ extream πρόταση όπως τις δύο προηγούμενες χρονιές (Seijun Suzuki, Jan Svankmajer, Kim Jee Woon, για να μην μιλήσω για τα παλαιότερα αφιερώματα των Νέων Οριζόντων, οι οποίοι λείπουν σε πάρα πολλούς). Βεβαίως αποτελεί για άλλη μια φορά εγγύηση για τους ψαγμένους σινεφίλ που αναζητούν το διαφορετικό και το απροσδόκητο. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εστιάζεται στον Mikio Naruse, ο οποίος είναι ένας εγκληματικά άγνωστος ιάπωνας δημιουργός (δεν τον ήξερα το ομολογώ), όλες οι ταινίες του συστήνονται ανεπιφύλακτα.

Επίσης μην χάσετε το αφιέρωμα στον κορεάτη Lee Chang Dong, αξίζει να ανακαλύψετε όλες του τις ταινίες και ειδικότερα την τελευταία του Milyang(Secret Sunshine), η οποία είμαι σίγουρος ότι θα βρει και ευρεία διανομη μετά το φεστιβάλ.

Γενικά το συγκεκριμένο τμήμα έχει πάντα κάτι για τον καθένα.

John Seyles

Πολύ σημαντικός ανεξάρτητος αμερικάνος δημιουργός. Προτείνω να μην χάσετε τις πρώτες του ταινίες, ειδικα τις Lianna, Baby It's You και Τhe Brother From Another Planet.

Όσο για τον William Klein δείτε οποσδήποτε το Qui êtes-vous, Polly Maggoo?, αν σας αρέσουν οι σουρεάλ ψυχοβγαλτικές ταινίες, και φυσικά την έκθεση των φωτογραφιών του.

Νίκος Νικολαϊδης και Ελληνικό Φιλμ Νουάρ

Το αφιέρωμα ήταν να γίνει του χρόνου, αλλά η θλιβερή επικαιρότητα άλλαξε τα πλάνα και τον προγραμματισμό του φεστιβάλ. Σίγουρα οι ταινίες του Νικολαϊδη θα μαζέψουν πάρα πολύ κόσμο, γι'αυτό φροντίστε να είστε από αυτούς που έχουν εισητήριο, γιατί θα πέσει πολύ καθησιό στα σκαλοπατάκια και ορθοστασία στις προβολλές. Αξίζει όμως. Δείτε οποσδήποτε τις πρώτες μικρού μήκους του, τις οποίες είχε αποκηρύξει εδώ και πολύ καιρό, είχε πετάξει, λέει ο Νικολαϊδης τις κόπιες και θεωρούνταν χαμένες. Εμένα θα με βρείτε οποσδήποτε στο Singapore Sling, διαβόητη ταινία, σε παγκόσμιο επίπεδο μάλιστα και απαγορευμένη σε κάποιες χώρες και στην Πρωινή Περίπολο, με την αγαπημένη μου Μισέλ Βάλεϋ.

Ελληνικό φιλμ νουάρ,μήπως ακούω κάποια γέλια εκεί πίσω; Ίσως αδόκιμος όρος (όπως ο όρος Ελληνικό Φανταστικός Κινηματογράφος), υπάρχουν όμως πολύ άξιες ταινίες, που μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν φιλμ νουάρ. Διαλέγετε και παίρνετε λοιπόν , αλλά προς θεού, μην χάσετε με τίποτα τον Εφιάλτη του Ερρίκου Ανδρέου, μιλάμε για cult διαμάντι (παρωχημένος όρος το ξέρω, συγνώμη) και την πρώτη μικρού μήκους του Νίκου Τριανταφυλλιδη, Dogs Licking My Heart, με πρωταγωνιστη τον Blaine Reininger (....my name is Johnny, Johnny Harpoon...).

.

Αυτές ήταν οι προτάσεις που είχε να σας κάνει το Guerilla Cinema (με κάθε σεμνότητα), άλλωστε τι σόι cine-blog θα ήταν. Για τα υπόλοιπα τμήματα του φεστιβαλ δεν έχω να πω κάτι, ο καθένας θα βρει την δικιά του έκπληξη.

.

Έπεται συνέχεια...........

Jim Kelly

Ο Jim Kelly είχε την τύχη να ξεκινήσει την κινηματογραφική του καριέρα στο πλευρό του Bruce Lee στην ταινία Enter the Dragon. Η επιτυχία και η αποδοχή από το 'μαύρο' κοινό ήταν τεράστια και αυτό το αντιλήφθηκαν αμέσως τα λαγωνικά-παραγωγοί του cinema, που μυρίστηκαν το παραδάκι που θα μπορούσε να τους προσφέρει. Το badassss attitude που του ξεχείλιζε από τα μπατζάκια και η αλάθανστη τεχνική του στο καράτε ήταν το κάτι άλλο και έτσι γεννήθηκε (κυριολεκτικά κτίστηκε πάνω του) ένα νέο κινηματογραφικό υβρίδιο που πάντρευε τα martial arts με το blaxploitation .

Στο Black Belt Jones, κλασσικό 70's B-Movie που διέπρεψε στις παρακμιακές αίθουσες και στα κάτω ράφια των βίντεοκλαμπ, ο Jim ρίχνει για άλλη μια φορά το ξύλο με το τουλούμι και συμπροταγωνιστεί με την Gloria Hendry (bond-girl στο Live and Let Die). Δείτε παρακάτω το trailer και το intro της ταινίας και απολαύστε το καταπληκτικό μουσικό θέμα(το soundtrack μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ).

Στην σκηνή που ακολουθεί (από την ταινία Tattoo Connection) δέρνει τον Bolo Yeung και την συμμορία του με απαράμιλλο στυλ. Μα πόσα απότομα zoom-in και zoum-out μπορεί να αντέξει κανείς?

Ναι, ο Jim είναι ο απόλυτος Brutha!!!!

Apocalypse Pooh! / Blue Peanuts

Με τα προγραματάκια που κυκλοφορούν στις μέρες μας είναι πολύ εύκολο να πάρεις κομμάτια από διάφορα βίντεο, φιλμ και ήχους από όπου γουστάρεις και να τα μοντάρεις όπως επιθυμείς, φτιάχνοντας έτσι κάτι δικό σου. Το 1987 όμως τα πράγματα ήταν αλλιώς. Το μόνο διαθέσιμο μέσο ήταν το βίντεο και χρειάζονταν πολύωρη δουλειά και ψάξιμο.

Έτσι το επίτευγμα του Todd Graham (μηδέν πληροφορίες για το πρόσωπό του) φαντάζει εκπληκτικό. Πήρε κομμάτια από το Winnie the Pooh και τα ταίριαξε με διαλόγους από το Apocalypse Now!, ομoίως και με το Peanuts και το Blue Velvet(ο Snoopy στον ρόλο του Dennis Hopper εκστομίζει απίθανα πράγματα). Το αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικότατο σουρεαλιστικό tribute.

Τα φιλμάκια αυτά δεν έχουν κυκλοφορήσει ποτέ επίσημα, θα ήταν αδύνατο άλλωστε να τα βρουν στα δικαιώματα. Έτσι είναι διαθέσιμα μόνο σε bootleg video, που κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι, κάποια έχουν καταλήξει σε βίντεο κλαμπ και λέσχες και από εκεί, αναπόφεκτα, στο YouTube.

Apocalypse Pooh!

Blue Peanuts

Eaten Alive (Poster και Trailer)

Sogo Ishii Κυβερνοπάνκ-Βία-Αναρχία

O Sogo Ishii, πρωτοπόρος της D.I.Y. σκηνής στην Ιαπωνία, εγκαινίασε (περίπου) το κυβερνοπανκ κινηματογραφικό ιδίωμα (τον ακολούθησαν πάρα πολλοί συμπατριώτες του, Shinya Tsukamoto, Takashi Miike κ.α.). Ξεκίνησε γυρίζοντας αναρχικές μικρού μήκους ταινίες στα 8mm. Σε μια από αυτές (Panic Highschool(1978)) μαθητές εξεγείρονται γιατί το σχολείο τους δεν τους αναγνωρίζει το δικαίωμα στην αυτοκτονία!

Στην πτυχιακή του ταινία, Crazy Thunder Road(1980), πρωταγωνιστούν, εθελοντικά, πραγματικοί μηχανόβιοι και άλλα ρεμάλια (φίλοι του). Η ταινία είναι κάτι μεταξύ 'Τhe Warriors' και 'Mad Max', αλλά τραβηγμένη στα όρια με μία τελείως underground comic αισθητική. Σήμα κατατεθέν του πλέον: η υπερκινητική κάμερα και το φρενήρες μοντάζ.

Crazy Thunder Road

Για την ταινία του Burst City(1982) μάζεψε διάφορα γιαπωνέζικα punk συγκροτήματα (με γνωστότερους τους θρυλικούς The Stalin), τα οποία ενώ δίνουν live διάφορες αντίπαλες συμμορίες σκοτώνονται μεταξύ τους και όλοι μαζί με την αστυνομία! Πρόκειτε για την πιο έγκυρη καταγραφή της punk σκηνής της χώρας του των αρχών της δεκαετίας 80.

Burst City

To 1986 οι Einsturzende Neubauten επισκέπτονται την Ιαπωνία και με την βοήθεια του Sogo Ishii κινηματογραφούν το άλμπουμ τους 1/2 Mensch, σε ένα κατεστραμένο εργοστάσιο το οποίο σύντομα θα γκρεμίζονταν. Είναι σίγουρα η απόλυτη οπτικοποίηση της φιλοσοφίας του συγκροτήματος (το dvd της ταινίας το πουλούσαν στην συναυλία που έδωσαν πριν λίγα χρόνια στην χώρα μας).

1/2 Mensch

Tελευταία μας στάση στην φιλμογραφία του Sogo Ishii θα αποτελέσει η ταινία Electric Dragon 80000V(2001). Στυλιζαρισμένο κυβερνοπάνκ διαμάντι, με τόνους ηλεκτρικής φασαρίας (σε μόλις 50 λεπτά). Δύo μεταλλαγμένοι ροκ-σταρ, ο Dragon Eye Morrison και ο Electric Buhda, στήνουν μια εξωντοτική μάχη στους δρόμους του νυχτερινού Τόκυο. Πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος Tadanobou Asano, ίσως ο καλύτερος ιάπωνας ηθοποιός της γενιάς του (Ichi The Killer, Zatoichi, Vital,Gohatto).

Electric Dragon 80.000V

Σε αυτό το link μπορείτε να διαβάσετε μία συνεύτεξή του.

Στην Ελλάδα κυκλοφορεί σε dvd (δυστυχώς) μόνο η ταινία του Gojoe (πάλι με τον Tadanobu Asano). Για τις υπόλοιπες...να είναι καλά το eMule (και τα άλλα παιδια...). Βεβαίως οι σωστοί σινεφίλ μπορούν να τον αναζητήσουν στα διαδυκτιακά καταστήματα.

Επιτέλους πότε θα γίνει ένα εκτεταμένο αφιέρωμα στην αφεντιά του?!?!?! (Λευτέρη Αδαμίδη ακούς?)

Guy Maddin

O Guy Muddin είναι άλλος ένας μουρλοκαναδός, ίσως ο πιο γνωστός, που κάνει θράυση στα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ τα τελευταία 20 χρόνια. Έχει γυρίσει αρκετές μεγάλου μήκους ταινίες, αλλά έχει γίνει αντικείμενο λατρείας για τις μικρού μήκους ταινίες-διαμάντια του. Τον έχουν χαρακτηρίσει μια διασταύρωση Ζαν Κοκτώ με Λουί Μπουνιουελ και Όρσον Ουέλς (πολύ Φρανκενστάιν μου κάνει αυτό).

Μπλέκει την αισθητική των σιωπηλών ταινιών του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της προπολεμικής ρωσικής πρωτοπορίας(και πολλά άλλα ξεχασμένα κινηματογραφικά στυλ), με μια τολμηρή σύχρονη θεματική, δημιουργώντας έτσι ένα ξεχωριστό και εντελώς πρωτότυπο σουρεάλ περιβάλλον.

Περισσότερες πληροφορίες εδώ και εδώ.

Sissy Boy Slap Party

Hospital Fragment

The Heart Of The World

Sombra Dolorosa

Eye Like A Strange Balloon

Tura Satana

H Τura Satana είναι μια από τις πιο θρυλικές γυναικάρες που πέρασαν ποτέ από το λευκό πανί. Πέρα από την κινηματογραφική της περσόνα και η προσωπική της ζωή παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Πολλοί θρύλοι ζώνουν το πρόσωπό της...

Γεννήθηκε το 1935 στην Ιαπωνία και γρήγορα μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αμερική. Σε συνεντεύξεις της έχει αναφέρει ότι σε ηλικία 9 ετών έπεσε θύμα ομαδικού βιασμού από 5 καθάρματα και αυτό την έκανε να ασχοληθεί με τις πολεμικές τέχνες. Έτσι σιγά-σιγά, λέει, με τα χρόνια τους βρήκε όλους και τους έσπασε στο ξύλο(!!!). Αργότερα ξεκίνησε το exotic dancing (τότε τα gogo-girls ήταν καλλιτέχνιδες, όχι πουτάνες έτσι) ανανεώνοντας και εμπλουτίζοντας με νέες κινήσεις αυτού του είδος τον χορό. Γρήγορα απέκτησε φήμη και άρχισε να κάνει διάφορα νούμερα σε νάιτ κλαμπ στο Λος Άντζελες και να εμφανίζεται σε ταινίες στο Χόλυγουντ. Εκεί γνωρίζεται με πολλούς καλλιτέχνες και συνάπτει ερωτικές σχέσεις με γνωστά ονόματα. Μεταξύ αυτών και ο Βασιλιάς, ο Έλβις και όπως ισχυρίζεται η Tura αυτή ήταν που του έμαθε τις χορευτικές του φιγούρες (ξέρετε τα σπασίματα τις λεκάνης κ.τ.λ.), ξεχάστε τα ψέματα του Forest Gump.

Και μετά, το ’65, έρχεται ο Russ Meyer και της δίνει τον ρόλο της Varla στο Faster Pussycat!KILL!KILL!, αγαπημένη ταινία του Tarantino(δες προηγούμενο post) και του John Waters(δες Divine). Και οι δύο αντέγραψαν ασυστόλως (ή αποτίσαν φόρο τιμης αν θέλετε), κυρίως όσων αφορά την ζωώδη θηλυκή δυναμικότητα που μόνο η Tura Satana μπορούσε να εκπέμψει. Η ερμηνεία της αυτή (και φυσικά η ίδια) έχει περάσει πλέον στην κινηματογραφική ιστορία. Από κει και πέρα έχει παίξει σε ελάχιστα φιλμ, με πιο γνωστό το The Astro-Zombies που θεωρείται cult (κυρίως λόγω της παρουσίας της, εννοείται).

Τέτοιες γυναίκες δεν ξαναβγαίνουν στο σινεμά (πείτε μου μία!), όσο και αν ψάχνει ο αγαπητός Tarantino, αν και αυτή η Zoe Bell (stuntwoman της Uma Thurman στο Kill Bill) ήταν αποκάλυψη στο Death Proof, της λείπει όμως το εκτόπισμα της Tura.

Death Proof

Επιστροφή στα post, μετά από καιρό λόγω summer job και (κυρίως) βαρεμάρας. Και τι καλύτερη αφορμή από την νέα ταινία του Q.T., που ομολογώ οτι είδα κάπως αργοπορημένα, μόλις προχθές. Μιλάμε για κινηματογραφική απόλαυση, όπως και κάθε άλλη του ταινία. Ανώτερη του Kill Bill, αλλά όχι και των υπόλοιπων δουλειών του (μην μιλήσει κανείς για το Jackie Brown, είναι ταινιάρα). Όλα όσα αγαπάμε και μισούμε στις ταινίες του είναι εδώ, υπερβολικά μεγενθυμένα. Ο Ταραντίνο φτάνει τις εμμονές του στα άκρα(τα κάτω). Η ταινία βρίθει αναφορών, όπως ήταν αναμενόμενο, αν και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα εντόπισε όλα (ας είναι καλά τα trivia στο imdb).

H ταινία χωρίζεται (πολύ έξυπνα) σε δύο μέρη, έτσι ο Ταραντίνο έχει την δυνατότητα να αυτοσαρκαστεί παρουσιάζοντας τον εαυτό του σαν μισογύνη στο πρώτο μέρος και σαν φεμινιστή στο δεύτερο. Εξηγούμαι: στο πρώτο μέρος οι γυναίκες παρουσιάζονται σαν ανεύθυνα και άμυαλα πορνίδια, τα οποία τιμωρούνται για την ακατάσχετη σεξουαλικότητά τους, που είναι έκδηλη σε κάθε πλάνο του πρώτου μέρους(για να μην μιλήσω για την σκηνή του lap-dance) και δεν σταματάει στις τρεις ηρωίδες, όλες οι γυναίκες παρουσιάζονται σαν ανόητα και αβοήθητα όντα (η χίπισσα, οι ασχετες γιαπωνεζούλες). Στο δεύτερο μέρος οι ηρωίδες είναι διαφορετικές (το Faster Pussycat!Kill!Kill! και η Tura Satana είναι η μόνιμη αναφορά, δες μαύρα γάντια και το κούρεμα της Rosario Dawson). Είναι δυναμικές και έξυπνες και καθόλου 'εύκολες', με εξαίρεση την Lee που κυκλοφορεί ντυμένη cheerleader (αν είναι δυματόν ρε Q.T., τόσο προφανές) και είναι η μόνη που αγνοείται η τύχη της μετά το τέλος της ταινίας.

Το πρώτο μέρος είναι περισσότερο διασκεδαστικό (για το μάτι και το αυτί). Αυτές οι μικρομαλακιούλες με τρέλαναν! Οι πιο προσεκτικοί σίγουρα θα παρατήρησαν (καθόλη την διάρκεια της σεκάνς στο μπαρ) διάφορα κινηματογραφικά λαθάκια, τα οποία εννοείτε ότι έγιναν εσκεμένα. Το ποτήρι που κρατούσε ο Kurt Russell όσο συζητούσε με την χίπισσα μία εμφανίζονταν μία εξαφανίζονταν από τα χέρια του, ανάλογα με την λήψη. Στην μια σκηνή ο Stuntman Mike φορούσε το (καταπληκτικό) μπουφάν του, στην άλλη όχι και ένα σωρό άλλοι αναχρονισμοί (και καλά λάθη στο μοντάζ).

Στο δεύτερο μέρος ο Ταραντίνο είναι, για πρώτη φορά, αυτοαναφορικός. Το κιτρινόμαυρο αυτοκίνητο, το ringtone, ο τρόπος που σκηνοθέτησε την συζήτηση στο εστιατόριο (αναφορά στο Reservoir Dogs), τα εξώφυλλα με το Marie Antoinette της Sofias και άλλα. Υπήρχε και αυτή η φοβερή σκηνή καταδίωξης όπου οι γκόμενες (chicks) κυνηγούσαν τον κακό (bad guy) ανάμεσα σε διάφορα σύγχρονα αυτοκίνητα, που φαίνονταν τόσο ξενέρωτα σε σύγκριση με τα δύο καταπληκτικά ρετρό αμάξια. Είναι ένα ξεκάθαρο κλείσιμο του ματιού, μας παραθέτει την άποψή του για το σύγχρονο σινεμά και το πόσο πιο διασκεδαστικές και cool είναι αυτές οι παλιές φθηνές ταινίες που τόσο αγαπάει.

Είναι γνωστό το παρασκήνιο πίσω από την ταινία, ήταν να βγει σαν double feature με το Planet Terror του Robert Rodriguez με το όνομα Grindhouse, αλλά τα μεγάλα αφεντικά της Miramax (μα πόσο ξύλο θέλουν αυτά τα αδέρφια Weinstein). Έτσι δεν θα δούμε ποτέ και τα faux-trailer που γυρίσαν οι Eli Roth, Rob Zombie κ.α., τα οποία θα παίζονταν στο ενδιάμεσο των δυο ταινιών. Δείτε τα εδώ:

Spike Jones (100 Χρόνια Μπροστά)

Ο Spike Jones (πραγματικό όνομα Lindley Armstrong Jones, 1911 - 1965) και η all-star μπάντα του οι City Slickers, ήταν μια ομάδα μουσικών και κωμικών με απίστευτο ταλέντο και ακόμα πιο απίστευτη τρέλα! Για περίπου τρεις δεκαετίες έδιναν παραστάσεις - υπερθεάματα σε θέατρα - τηλεόραση - κινηματογράφο.

Στα σόου τους επικρατούσε μια ανεπανάληπτη αναρχία (πραγματικό μακελιό!), τα πάντα μπορούσαν να συμβούν. Ο Spike Jones, με τα καρώ του κουστούμια και με μια τσίχλα μονίμως στο στόμα, έβρισκε συνεχώς ξεκαρδιστικά και προτότυπα ευρήματα για να διανθίσει την μουσική τους και τα κωμικά τους σκετσάκια, με απότερο σκοπό να προκαλέσει την απόλυτη καταστροφή στο τέλος της παράστασης.

Το άτομο ήταν τουλάχιστον 100 χρόνια μπροστά και επηρέασε πάρα πολύ κόσμο, από τον Weird Al Yankovic και τους Monty Python έως τον Frank Zappa και τους...Nurse With Wound (το άλμπουμ τους The Sylvie And Babs Hi Fi Companion είναι ένα ξεκάθαρο tribute), ακόμη και ο Βέγγος έχει πάρει μαθήματα, χρησιμοποιούσε συχνότατα στις ταινίες του άστείους ήχους και μουσική από δίσκους του Spike Jones. Κατά την γνώμη μου και ο Jan Svankmajer (στην πρώτη του περίοδο, δες The Last Trick) έχει επηρεαστει από τα live show του.

Το χιούμορ σε ορισμένα σημεία μπορεί να είναι λίγο ξεπερασμένο, αλλά όλη αυτή η φρενίτιδα δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Σκεφτείτε ότι τότε δεν υπήρχαν η/υ και το cut n paste, η μουσική τους ήταν απλά θέμα απόλυτου συγχρονισμού.

La Movida

Το κίνημα της La Movida δημιουργήθηκε στην Μαδρίτη αμέσως μετά τον θάνατο του δικτάτωρα Φράνκο το 1975. Ήταν η αντίδραση της μαδριλένικης νεολαίας, που ένιωθε πλέον ελεύθερη και δημιουργική μετά από δεκαετίες καταπίεσης. Το κίνημα περιελάμβανε πολιτικά, κοινωνικά και κυρίως καλλιτεχνικά δρώμενα.

Η La Movida είχε μια εντελώς δικιά της αισθητική. Είχε πολλά κοινά στοιχεία με το πανκ κίνημα της εποχής και είχε δανειστεί πολλά από την αισθητική των περιθωριακών τραβεστί και τρανσέξουαλ, που την εποχή της δικτατορίας αποτελούσαν τα πιο αντιδραστικά και ελευθεριάζουσα στοιχεία.

Μουσικές συναυλίες με απίθανα συγκροτήματα(Alaska Y Los Pegamoides, Aviador Dro, Mecano,Kaka De Luxx και αμέτρητα άλλα), εκθέσεις ζωγραφικής, fanzine, κόμικς και το τηλεοπτικό show La Edad De Oro Del Pop. Ο Pedro Almodovar υπήρξε ενεργότατο μέλος και μάλιστα τα κατέγραψε όλα αυτά στις πρώτες ταινίες του (Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón και Laberinto de Pasiones).

Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón

Ο Almodovar είναι γνωστό ότι στο σινεμά είναι αυτοδίδακτος και αυτές οι ταινίες είναι η απόδειξη. Βέβαια μπορεί να είναι φτωχές στο τεχνικό τους μέρος, αλλά είναι γεμάτες με την τρέλα και το πάθος που χαρακτηρίζει όλο το έργο του, μετατρέποντας τες σε μια αυθόρμητη καταγραφή του παλαβού,αναρχικού και ηδονιστικού χαρακτήρα της εποχής τους. (Κανείς δεν έχει την αμφιβολία ότι ο δρόμος από τον John Waters έως τον Douglas Sirk και τον Fassbinder είναι βραχύς).

Laberinto de Pasiones

Εκτός σινεμα, ο Almodovar μαζί με τον Fabio Mcnamara αποτελούσαν ένα μουσικό ντουέτο-παρωδία, που έδινε περισσότερο art-perfomances παρά μουσικές συναυλίες. Ηχογράφησαν πολλά τραγούδια μαζί και πολλά από αυτά ακούγοντε στις ταινίες του(Gran Ganga, Satanasa, Voy A Ser Mama).

Voy A Ser Mama

Satanasa

Κι εμείς εδώ είχαμε μόνο ένα ξενέρωτο (καλλιτεχνικά) πολυτεχνείο , που βεβαίως η αξία του (πολιτικά και κοινωνικά) είναι τεράστια και αδιαμφησβήτητη. Για να μην μιλήσουμε για τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης που οι καλλιτέχνες και οι 'αδερφές' θεωρούνταν μιάσματα. Και όσον αφορά το (νέο ελληνικό) σινεμά στην πλειοψηφία του ήταν άστα να πάνε. Μόνο ένας Ζερβός γλίτωσε από την σοβαροφάνεια και την ακατάσχετη πολιτικοπαπαρολογία της εποχής (μακάρι να μπορούσε να ολοκληρώσει σωστά τις ταινίες του). Σχόλια και διαφωνίες δεκτές.

Ταινίες Αναψυχής

Μετά από ένα βαρετό καλοκαιρινό 8ωρο, μόνο ένα σάπιο B-movie μπορεί να διώξει την πλήξη από τον εγκέφαλό σου...

Nobuhiko Obayashi

O Nobuhiko Obayashi είναι ακόμα ένας Ιάπωνας σκηνοθέτης που θεωρείται, τόσο στην χώρα του όσο και παγκοσμίως, θρύλος. Την φήμη του την οφείλει κυρίως στο φιλμ Hausu(House) του 1977. Πρόκειται για μια ταινία τρόμου βουτηγμένη στην τρέλα και στους πειραματισμούς, όσων αφορά κυρίως το οπτικοακουστικό της μέρος, κάθε εικόνα είναι και μια έκπληξη. Η υπόθεση αφορά 7 κοπέλες οι οποίες καταλήγουν σε ένα στοιχιωμένο σπίτι και(λογικό είναι) πεθαίνουν μια μια.

HAUSU

και η απίστευτη θρυλική σκηνή του πιάνου:

Πρόσφατα έγινε remake σε manga μια από τις καλύτερες ταινίες του, το Toki o kakeru shôjo(The Girl Who Cut Time) του 1983. Πρόκειτε για την ιστορία μιας γιαπωνεζούλας μαθήτριας(φαντασίωση πολλών) η οποία ανακαλύπτει ξαφνικά ότι μπορεί να ταξιδεύει στον χρόνο. 80's teen movie φαντασίας made in Japan, ότι καλύτερο. Ιδού το trailer:

Ο Nobuhiko Obayashi είναι ενεργός μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να γυρίζει θριλεράκια και περιπέτειες της σειράς, χωρίς την πρωτοτυπία που τον χαρακτήριζε στο πρώιμο έργο του. Επίσης εμφανίζεται συχνά σαν μαϊντανός στην ιαπωνική TV.

Τα Σοσιαλιστικά Μικιμάου

Aκριβώς την ίδια εποχή που τα στούντιο του Disney έβγαζαν το Winnie the Pooh, στην αντίπερα όχθη κυκλοφορούσε η σοβιετική εκδοχή, ήτοι Vinni Puh, της θρυλικής εταιρίας Soyuzmultfilm. Και οι δυο πλευρές, λέγεται, δεν γνώριζαν η μια την δημιουργία της άλλης, απλά βασίζονταν στην ίδια πηγή, τα βιβλία του Α.Α. Μίλνε.

Vinni Puh

To μεγάλο σουξέ όμως της Soyuzmultfilm ήταν το 'Το Γκόμπλιν και ο κροκόδειλος Γκένα(Cheburashka and Krokodil Gena)'. Η περιπέτειες ενός περιπλανόμενου μουσικού-κροκόδειλου ο οποίος παίρνει υπό της προστασίας του ένα αξιαγάπητο γκομπλινάκι(η μασκώτ της εταιρίας). Πρόκειτε για ένα από τα πιο ταιριαστά ζευγάρια που έχουμε γνωρίσει(το δύο είναι πάντα ο ιδανικός αριθμός στα animation). Και τι μελαγχολική μουσική....

Cheburashka and Krokodil Gena

Εκτός Ε.Σ.Σ.Δ. υπήρχαν πολλά στούντιο που παρήγαγαν και συνεχίζουν να παράγουν, σε σοσιαλιστικές χώρες όπως Γιουγκοσλαβία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία κ.α.. Η πιο γνωστή εταιρία, με διεθνή αναγνώριση και ακτινοβολία, ήταν η Zagreb Films με σήμα το αλογάκι. Φιλμάκια της έχουν τιμηθεί με Oscar, όπως το ξεκαρδιστικό και φιλοσοφημένο 'SUROGAT - ERSATZ - SUBSTITUTE' του Dusan Vukotic.

SUROGAT - ERSATZ - SUBSTITUTE

Βεβαίως δεν είναι μόνο αυτά, υπάρχουν χιλιάδες τίτλοι και όχι μόνο 'παιδικά'. Στην Ελλάδα γνωρίσαμε μόνο τους Bolek και Lolek και τον σκύλο Max(πλέον τα συναντάμε αποκλειστικά στο ξύλινο 902, θεωρούνται πολύ μουντά για την πολύχρωμη εποχή μας)

Τι κρίμα που η σοσιαλιστική αισθητική πεθαίνει, τα πάντα αμερικανοποιούνται, όλα μοιάζουν μεταξύ τους.

KONIEC

Stag Films

H εταιρία Stag Films δεν υπάρχει, απλά είναι κάτι τύποι οι οποίοι συλλέγουν αρχειακό υλικό από αμερικάνικα εκπαιδευτικά φιλμάκια(τα έχουν παρωδήσει κατά κόρον οι Simpsons) και παλιές exploitation ταινίες. Στην συνέχεια κάνουν μοντάζ και τις ντουμπλάρουν, δημιουργώντας έτσι απίθανα trailer άνύπαρκτων grindhouse ταινιών. Τα αριστουργήματά τους είναι τα εξής:

The Corpse Corps

Child Molester

Black Sheep

Όταν ένα γενετικό πείραμα πάει στραβά σε ένα B-Movie, μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει. Και όταν αυτό το πείραμα λαμβάνει χώρα στην Νέα Ζηλανδία(την πατρίδα του Peter Jackson) τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν από κάθε λογική! Δολοφονικές αγέλες προβάτων και ένας προβατάνθρωπος(εκ του λυκάνθρωπος) σπέρνουν τον πανικό και τον θάνατο. Υπάρχει άραγε σωτηρία;

GET READY FOR THE VIOLENCE OF THE LAMBS!!!!

Charles Pinion

'...ο Πινιόν γυρίζει αποκλειστικά σε βίντεο, διαθέτει την φαντασία και το ταλέντο με το οποίο ποτέ δεν τράκαρε ο Γκρεγκ Αράκι και κυριολεκτικά ξεπαρθενιάζει τη θεματολογία του sleaze underground'- Γ.Σφακιανάκης, Σινεμά τ.103

Ξεψαχνίζοντας παλιά τεύχη του Σινεμά έπεσα στο παραπάνω κομμάτι και από περιέργεια είπα να κάνω μια έρευνα για τον συγκεκριμένο κύριο. Έχει γυρίσει τρεις μεγάλου μήκους(Twisted Issues(1988), Red Spirit Lake(1993), We Await(1996)), σε βίντεο, και μία μικρού στα 16mm(Madball(1988)). Λοιπές δουλειές στο imdb και στο προσωπικό του site.

MADBALL

C.P.:'Surreal 16mm b/w based on a dream I had. Part of the Feller Triptych. Shot in 1988 in Williamsburg, Brooklyn. The guy on the roff is Mike Schafer, insanely talented artist and founder of Mechanical Sterility.'

SPIRIT DRIVE

Ένα ψυχεδελικό-σουρρεαλιστικό-βέβηλο trip, τα εφέ είναι λίγο παρακατιανά, αλλά who cares?

C.P.:'A family goes on a journey into the body, mind and spirit. An excerpt from the feature WE AWAIT.'

Exploitation Films Soundtracks

Τα soundtrack πάντα είχαν ενδιαφέρον για τους λάτρεις του σινεμά, αλλά και τις μουσικής. Μάλιστα, εδώ και χρόνια, οι αυθεντικές πρώτες εκτυπώσεις σε βινύλιο εκτιμώνται πολύ ακριβά (όσα δεν θεωρούνται ανεκτίμητα) και έχουν αποκτήσει τεράστια συλλεκτική αξία. Αυτό συμβαίνει κυρίως γιατί κυκλοφορούσαν σε ελάχιστα αντίτυπα και σε πολύ μικρή έκταση.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα soundtrack blaxploitation ταινιών, καθώς πολύ γνωστοί μαύροι συνθέτες και ερμηνευτές (Curtis Mayfield, Isaac Hayes, James Brown κ.α.) έχουν υπογράψει την μουσική, δημιουργώντας μάλιστα αξεπέραστα αριστουργήματα (Superfly, Shaft κ.α.).

Τα τελευταία χρόνια όμως, έχουν βγει στην επιφάνεια μουσικές exploitation ταινιών, κυρίως ιταλικής παραγωγής, στα οποία έχουν στρέψει την προσοχή τους οι συλλέκτες (έχουν γνώση οι συλλέκτες!). Beat, Lounge, Bossa Nova, Ambient Electronic, Psychedelic και ένα σωρό άλλα είδη μουσικής μπορείτε να βρείτε στα soundtrack αυτών των υπέροχων ταινιών.

Ας ξεκινήσουμε την αναφορά μας από την μουσική που έχει γράψει ο Ennio Morricone για δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, giallo, zombie movies, soft porno (και δεν συμμαζεύεται), η οποία επανεκδίδεται, ασταμάτητα, σε αμέτρητες συλλογές τα τελευταία χρόνια.

Όμως ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας σε αυτού του είδους τα soundtrack (μεγαλύτερος κι από τον Morricone), είναι ο Piero Piccioni, ο οποίος δημιούργησε ολόκληρη μουσική σχολή στην Ιταλία, την λεγόμενη beat μουσική. Έντυσε με τους ήχους του πάρα πολλά crime movies, από τις αρχές της δεκαετίας του 60 και για πολλά χρόνια, και είχε μάλιστα και αξιοσημείωτη διεθνή καριέρα. Μέχρι κι οι αδερφοί Κοέν χρησιμοποίησαν ένα τραγούδι του (στην ταινία ‘The Big Lebowski’).

Στα μέσα της δεκαετίας του 70, ο σκηνοθέτης Dario Argento ζητά από το συγκρότημα Goblin να γράψει μουσική για την ταινία Profondo Rosso. Η επιτυχία ήταν τεράστια, κυκλοφόρησε σε άλμπουμ και έκανε πάρα πολύ καλές πωλήσεις. Η συνεργασία τους συνεχίστηκε και στα φιλμ Suspiria και Tenebrae, γνωρίζοντας παρόμοια επιτυχία. Η μουσική που δημιούργησαν ήταν ότι πιο τρομακτικό και απόκοσμο είχε ακούσει το ανθρώπινο αυτί μέχρι τότε. Είχε την βάση της στο progressive rock της εποχής, εμπλουτισμένο με αλλόκοτους και απόκοσμους ambient ήχους (γρυλίσματα, κραυγές, ανάσες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς) και ένα σωρό άλλα αναπάντεχα, όπως αφρικάνικα κρουστά. Μάλιστα ο Argento, κατά την διάρκεια των γυρισμάτων του Suspiria, έβαζε την μουσική τους να παίζει από μεγάφωνα, για να δημιουργήσει μια μόνιμη αίσθηση άγχους και αγωνίας στους ηθοποιούς. Επίσης ο Claudio Simonetti, η ψυχή και ο κυρίως συνθέτης του γκρουπ (έγραψε και την μουσική για το Dawn of the Dead του George A. Romero) έχει πει ότι την εποχή που έγραφε αυτήν την μουσική, κλειδώνονταν στο studio που είχε στο σπίτι του, για να μην την ακούσουν τα παιδιά του και τους προκαλέσει εφιάλτες.

Μιμητές των Goblin (και του Argento) υπήρξαν πάρα πολλοί (παιδική αρρώστια των Ιταλών ο μιμητισμός, ειδικά στον κινηματογράφο). Αυτός που ξέφευγε λίγο από τον μέσο όρο ήταν ο Fabio Frizzi, κυρίως λόγο της διαρκής συνεργασίας του με τον διαβόητο, μετρ του αψυχολόγητου και αψήφιστου gore, σκηνοθέτη Lucio Fulci.

Άλλος μεγάλος συνθέτης μουσικής, για τα συγκεκριμένα gernes, είναι ο Riz Ortolani, που έγραψε την αβάσταχτα lounge μουσική για το Cannibal Holocaust του Ruggero

Deodato, και για δεκάδες άλλες (εγκληματικά χαμένες) ταινίες.

Ένα από τα μεγαλύτερα highlight αποτελεί η μουσική της κορυφαίας ταινίας του exploitation κινηματογράφου Vampyros Lesbos, του μεγάλου Jesus Franco, που κυκλοφορεί σε ένα αξεπέραστα cult soundtrack, των Manfred Hübler(ένα από τα πολλά ψευδώνυμα του σκηνοθέτη) και Siegfried Schwab. Απαραίτητο για όλους.

Εν τάχει να αναφέρουμε και τους εξής : Nico Fidenco, μουσική στην σειρά ταινιών Black Emanuelle (με την εξωτική Laura Gemser). Peter Thomas, γερμανός συνθέτης, έγραψε μουσική για τις περισσότερες Edgar Wallace movies(κινηματογραφικό υποείδος, έτσι ονομάζονταν οι ταινίες που βασίζονταν στα έργα του βρετανού συγγραφέα Edgar Wallace)της εταιρίας Rialto Films. Bruno Nicolai, έγραψε μουσική για πολλά ιταλικά giallo και για ταινίες του Jesus Franco. Luis Bacalov, έγραψε μουσική κυρίως για spaghetti western. Ειδική μνεία στον αγαπημένο σκηνοθέτη John Carpenter, που έγραψε ο ίδιος την μουσική για πολλές ταινίες του. Η λίστα των ονομάτων είναι ατελείωτη.

Ξεχωριστή είναι η περίπτωση της ιαπωνίδας θεάς του exploitation Reiko Ike (Sex&Fury, Female Yakuza Tale, Girl Boss Guerilla), η οποία κάποια στιγμή έγινε και τραγουδίστρια, κυκλοφορώντας άλμπουμ γεμάτα sleazy μουσική, διανθισμένη με αναστεναγμούς, γουργουρητά και μικρές κραυγές πονου/ηδονής. Beyond obscurity καταστάσεις, με ότι συνεπάγεται αυτό. Ευτυχώς έχουν επανακυκλοφορήσει σε CD, αλλά πάλι είναι εξαιρετικά δυσεύρεστα.

Μεγάλη ζήτηση έχουν και τα soundtrack ελλήνικών ταινιών του 70. Για παράδειγμα ‘Κορίτσια στον Ήλιο’(ultra classic), ‘Παύλος Μελάς’(δεν πρόκειτε για exploitation ταινία, απλά το πιο σπάνιο και περιζήτητο ελληνικό soundtrack) και μουσική soft porno του Όμηρου Ευστρατιάδη (και άλλων) (ότι πιο cult).

Η αναζήτηση των αυθεντικών βινυλίων είναι μάλλον ένα χρονοβόρο και ακριβό σπορ(υπάρχουν βέβαια αμέτρητα εξειδικευμένα site). Ευτυχώς υπάρχουν πολλές εταιρίες, όπως η γερμανική Crippled Dick Hot Wax Records, που ειδικεύεται στην επανέκδοση τέτοιων soundtrack και συλλογών(απίστευτη η συλλογή Popshopping με μουσική από ξεχασμένες διαφημήσεις περασμένων δεκαετιών).

Search and Enjoy!